Περί αυτογνωσίας

• Κακός μεθ' ύβρεως πράσσει κακά, οι δε εαυτών επιγνώμονες σοφοί. [Ο αμετανόητος κακός άνθρωπος διαπράττει με θρασύτητα το κακό και καυχάται γι' αυτό. Όσοι όμως έχουν αυτογνωσία, είναι σοφοί και ταπεινόφρονες.] (Παροιμίες 13,10)
• Εκείνος γνωρίζει από όλους καλύτερα τον εαυτόν του, αυτός που δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτόν του και ότι είναι ένα τίποτα. Περισσότερο από όλους δεν γνωρίζει τον εαυτόν του, εκείνος που υπερηφανεύεται. (ΙερόςΧρυσόστομος)
• Όταν ανακαλύψεις την πόρτα της καρδιάς σου, τότε ανακαλύπτεις την πύλη του ουρανού. Η άγνοια του εαυτού μας είναι αποτέλεσμα διεφθαρμένης προαιρέσεως. Επειδή έχουμε τόση κακία, ούτε τής ψυχής μας την απρέπεια αντιλαμβανόμαστε, ούτε την ασχήμιά της κατανοούμε. (ΙερόςΧρυσόστομος)
• Τίποτα δεν κάνει τον άνθρωπο να αγνοεί τόσο τον εαυτόν του, όσο όταν προσηλώνεται στα βιοτικά πράγματα. Και τίποτα πάλι δεν τον κάνει να προσηλώνεται τόσο στα βιοτικά πράγματα, όσο όταν αγνοεί τον εαυτόν του. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Η άγνοια του εαυτού μας είναι αποτέλεσμα διεφθαρμένης προαιρέσεως. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Γνώρισε τον εαυτό σου. Αυτό είναι η όντως αληθινή ταπείνωση, που διδάσκει την ταπεινοφροσύνη και συντρίβει την καρδιά. Και να εργάζεσαι γι' αυτό το πράγμα και να το φυλάγεις. Αν όμως δε γνώρισες ακόμη τον εαυτό σου, τότε ούτε τι είναι ταπείνωση γνωρίζεις, ούτε άρχισες την αληθινή πνευματική εργασία και φύλαξη. Γιατί το να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου είναι ο σκοπός και η ολοκλήρωση της εργασίας των αρετών. (Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος)
• Εκείνος που γνώρισε τον εαυτόν του, τερμάτισε όλα τα κατά Θεόν έργα του και μπήκε στον άγιο τόπο του Θεού, δηλαδή στη νοερή εργασία του Πνεύματος και στο Θεϊκό λιμάνι της απάθειας και της ταπεινώσεως. Εκείνος όμως, που δεν έφτασε να γνωρίσει τον εαυτό του δια μέσου της ταπεινοφροσύνης και της γνώσεως, βαδίζει ακόμη στη ζωή του με μόχθο και ιδρώτα. Αυτό υπαινίσσεται ο Δαβίδ όταν λέει: «Αυτόν τον κόπο αντιμετωπίζω, ώστε να μπω στον άγιο τόπο του Θεού. (Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος)
• Όποιος αξιώθηκε να δει τον πραγματικό εαυτόν του, είναι ανώτερος από εκείνον που αξιώθηκε να δει Αγγέλους. Η αυτογνωσία είναι το Α και το Ω της αγιότητας. (Άγιος Νικήτας ο Στηθάτος)
• Ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει τον εαυτόν του, είναι αλαζόνας, κορδώνεται, συμπεριφέρεται άσχημα και ασεβεί απέναντι στον Θεό. Υπερηφανεύεται πως είναι τάχα κάτι μεγάλο, ενώ είναι μηδαμινός και υψώνει τον εαυτόν του, ενώ είναι ο τελευταίος όλων. Προβάλλεται μέσα στην άγνοιά του και όταν μιλάει, αποκαλύπτεται η ανοησία του. Όποιος δεν γνωρίζει τον εαυτόν του, πάντοτε αμαρτάνει προς τον Θεό και έτσι απομακρύνεται περισσότερο απ' Αυτόν, διότι δεν γνωρίζει τη φύση των πραγμάτων και πως έχουν στα αλήθεια, αυτά καθεαυτά. Είναι ανήμπορος να εκτιμήσει κια να διακρίνει τα ευτελή από τα πολύτιμα, τα άξια από εκείνα που δεν έχουν αξία και τα τίμια, από εκείνα που στερούνται τιμής. Έτσι φθείρεται, εκδαπανάται στα μάταια και μηδαμινά, ενώ δεν νοιάζεται για αιώνια όντας πραγματικά αδιάφορος γι'αυτά. (Άγιος Νεκτάριος)
• Όποιος αγνοεί τον εαυτόν του, αγνοεί και τον Θεό. Ο άνθρωπος δίχως την επίγνωση του εαυτού του, πλανιέται μέσα στις ίδιες του τις σκέψεις, κυριολεκτικά αιχμαλωτίζεται από ποικίλλα πάθη, τυραννιέται από ορμητικές επιθυμίες, καταγίνεται με πολλά και μάταια, διανύει ζωή όχι ομαλή, αλλά άτακτη και πολυπράγμονη, σφάλλει σε όλα. Παραπαίει στον δρόμο της ζωής του, κλονιζόμενος σε κάθε του βήμα, σκοντάφτει, πέφτει και συντρίβεται. Ο ίδιος ποτίζει τον εαυτόν του καθημερινά με θλίψη και πίκρα, γεμίζει την καρδιά του με οδύνη και γενικά ζει βίο αβίωτο. (Άγιος Νεκτάριος)

Αγίου Νεκταρίου, Η εικόνα της αδικίας Εκ του βιβλίου: Το Γνώθι σαυτόν

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

 Ἡ εἰκόνα τῆς ἀδικίας

Εκ του βιβλίου: Το Γνώθι σαυτόν

Ἀδικία εἶναι ἡ συνήθεια νὰ βλέπη κανεὶς τοὺς νόμους μὲ ὑπεροψία. Ἀδικία εἶναι ἡ περιφρόνηση τῶν νόμων, ἡ καταπάτηση τοῦ δικαίου. Ἀδικία εἶναι ἡ ἐναντίωση στὸ θεῖο θέλημα. Εἶναι ἐνέργεια γιὰ νὰ ἐπικρατήσει τὸ κακό, ὁ πόλεμος, ἡ ταραχή, ἡ κακοδαιμονία, ἡ βασιλεία τοῦ πονηροῦ. Ἡ ἀδικία εἶναι ἀνοσιούργημα κι αὐτὸν ποὺ τὴν ἐργάζεται τὸν καθιστὰ ἀκάθαρτο μπροστὰ στὸν Θεό. Ἡ ἀδικία εἶναι ἀποκρουστικὴ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, καθὼς προσβάλλει τὸ πρῶτο τῶν θείων χαρακτηριστικῶν ποὺ εἶναι ἡ θεία δικαιοσύνη. Εἶναι δὲ μητέρα κάθε κακίας, ἀφοῦ μέσα στὴν ἀδικία κρύβεται διαμιᾶς ἡ κακία. 

Ἡ ἀδικία εἶναι πράξη ψυχῆς ποὺ δὲν συντάσσεται μὲ τὸν Θεὸ ἀλλὰ μὲ τὸν πονηρό. Ἡ ἀδικία φανερώνει ψυχὴ ποὺ δὲν ἔχει καμιὰ ἐπαφὴ τῶν συναισθημάτων μὲ τὴ λογική, οὔτε βέβαια μπορεῖ νὰ κυριαρχήσει πάνω στὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες της. Ἡ ἀδικία κρίνει πρὸς τὸ συμφέρον καὶ ὄχι πρὸς τὸ δίκαιο. Ἀποδίδει τὸ δίκαιο σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦν καὶ τὸ ἀφαιρεῖ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ δικαιοῦνται νὰ τὸ λάβουν. 

Ἡ ἀδικία γεμίζει τὴ γῆ μὲ θρήνους καὶ ὁ στεναγμὸς τῶν ἀδικημένων ἀνεβαίνει μέχρι τὸν οὐρανό. Ἡ ἀδικία, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ἔλεος καὶ οἰκτιρμούς, δὲν δειλιάζει μπροστὰ σὲ τίποτα. Συνθλίβει τὶς καρδιὲς τῶν ἀδικημένων καὶ κάνει ἀπὸ τὰ μάτια τους νὰ τρέχουν πηγὲς δακρύων. Δὲν ἐλεεῖ τὸν ὀρφανὸ καὶ δὲν λυπᾶται τὴν χήρα. Πάντοτε ἀδυσώπητη καὶ ἀνελέητη, ἐπιβάλλει τὶς θελήσεις της καὶ ἐκτελεῖ τὶς ἀποφάσεις της. Ἡ τυραννία της εἶναι σκληρή· ὅπου δὲ ἐπικρατεῖ, κυριαρχεῖ ὁ στεναγμὸς καὶ ὁ πόνος.
Ἡ ἀδικία ἀρνεῖται τὸν Θεὸ καὶ δὲν ὑπολογίζει τὸ κράτος τῆς δύναμής Του. Ἡ εἰκόνα της προκαλεῖ φρίκη καὶ τρόμος καταλαμβάνει αὐτοὺς ποὺ τὴν ἀντικρύζουν. Εἶναι δύσμορφη καὶ ἀποτρόπαιη καὶ ἡ ὄψη της μοιάζει μὲ ἀρχαία ἐρινύα. Ὅπου κι ἂν ἐμφανισθεῖ, ἀπομακρύνεται ἀπ’ ἐκεῖ ἡ εἰρήνη, ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐθυμία. Ἡ παρουσία της προμηνύει καταιγίδα καὶ ἡ φωνὴ της ἀναγγέλει τὴν καταστροφή. Ἀπ’ ὅπου κι ἂν περάσει, ἡ ἐρήμωση γίνεται ὁλοκληρωτική.

  Ἡ ἀδικία εἶναι ὁ κακὸς δαίμονας ποὺ ἀφαιρεῖ τὴν εὐτυχία ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Εκ του βιβλίου
«Τὸ γνῶθι σατὸν
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»,
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

πηγή κειμένου: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

την Εκκλησία βρίσκουμε συνήθως δύο καταστάσεις ανθρώπων... Στον γκρεμό ή στον Χριστό;

Συντάκτης  π. Σπυρίδων Σκουτής 

Στην Εκκλησία βρίσκουμε συνήθως δύο καταστάσεις ανθρώπων...

Αυτούς που μπαίνουν για να θεραπευτούν και αυτούς που θέλουν να καλυφθούν.

Αυτούς που θέλουν να μετανοήσουν και αυτούς που θέλουν να μείνουν αμετανόητοι.

Αυτούς που θέλουν να εξομολογηθούν και αυτούς που θέλουν να αυτοδικαιωθούν.

Αυτούς που θέλουν να θεραπεύσουν την αμαρτία και αυτούς που θέλουν να βαπτίσουν την αμαρτία αρετή.

Αυτούς που θέλουν να διαλυθούν για τον πλησίον και αυτούς που θέλουν να διαλύσουν άλλους.

Αυτούς που θέλουν η ζωή τους να είναι ο Χριστός και αυτούς που θέλουν ο Χριστός απλά να είναι μέρος της ζωής τους όποτε και όταν το θελήσουν.

Αυτούς που θέλουν τον Χριστό και αυτούς που θέλουν κάτι από Εκείνον.

Αυτούς που παλεύουν για να θεραπεύσουν και να μεταμορφώσουν το “Είναι” τους και αυτούς που μένουν στο φαίνεσθαι και στο θεαθήναι.

Αυτούς που έρχονται σαν μετανοημένοι ληστές και πόρνες και αυτούς που μένουν αμετανόητοι Φαρισαίοι.

Αυτούς που θέλουν να διακονήσουν τον άνθρωπο και αυτούς που θέλουν να τους υπηρετούν οι άνθρωποι.

Αυτούς που ζητάνε βοήθεια από τον Χριστό για να κουβαλήσουν τον Σταυρό τους και αυτούς που κόβουν τον Σταυρό και τον πετάνε στα σκουπίδια.

Αυτούς που θέλουν τον Χριστό στην ζωή τους ως Πατέρα και οδηγό και αυτούς που τον θέλουν δικαστή εις βάρος των άλλων και τσιράκι τους.

Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως πρόσωπο και αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως είδωλο.

Αυτούς που βλέπουν την Ορθοδοξία ως αποκάλυψη Θεού και αυτούς που την βλέπουν ως μια κοσμική θρησκεία.

Για όλους είναι ο Χριστός, όλους τους αγαπάει, όλους τους δέχεται, για όλους έχει το έλεος και την αγκαλιά Του ανοιχτή. Για τη δεύτερη κατάσταση των ανθρώπων απλά δεν θέλουν εκείνοι τον Χριστό και όχι ότι ο Χριστός δεν τους δέχεται.

Αμετανοησία σημαίνει αυτό το πράγμα: Με καλεί ο Χριστός να τρέξω στην αγκαλιά Του και εγώ δεν πάω γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΩ…

Στη ζωή τα πάντα είναι θέμα επιλογών. . . Ακόμα και η κρίση είναι αυτό το πράγμα…

Η κρίση του Θεού τι είναι ; Ο βαθμός που θα μπει στο γραπτό που έχω γράψει ο ίδιος...Δεν φταίει λοιπόν ο εξεταστής αλλά θα γευτώ μέσα από την δική μου προσπάθεια τα ανάλογα αποτελέσματα.

 Δύο σταυροί ένας αριστερά του Κυρίου και ο άλλος δεξιά…

Δύο πόρτες έχει η ζωή λέει ένα λαϊκό άσμα…

 Δύο δρόμοι ως τρόποι μετοχής υπάρχουν και στην Εκκλησία ο δρόμος της μετανοίας και ο δρόμος της αμετανοησίας

 Ο ένας δρόμος οδηγεί στον Χριστό και ό άλλος στον γκρεμό….

 Τα πάντα είναι θέμα επιλογών… Καλή πορεία μετανοίας ..

iησούς Χριστός: Ο ανιδιοτελής φίλος του λαού

Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ
Ο Λυτρωτής ημών Χριστός, το παιδί του Θεού αλλά συγχρόνως και παιδί του λαού, γεννημένος και μεγαλωμένος μέσα σε ταπεινές και φτωχικές συνθήκες της ζωής, γνώρισε από κοντά τον λαό, εξετίμησε τις μεγάλες αρετές της απλής και αψιμυθίωτης ψυχής του και γι’ αυτό τον συμπάθησε, τον συμπόνεσε και αφοσιώθηκε στην λύτρωσή του από τα δεινά που τον μάστιζαν. Αφ᾽ ενός μεν δεινά σωματικά: πολύμορφες αρρώστιες, στερήσεις και κακουχίες· αφ᾿ ετέρου δε δεινά ψυχικά: πολύμορφες παθήσεις ψυχικές, ζευγαρωμένες με αποβιταμίνωση και ατροφία πνευματική.
Κι έτσι ο Ιησούς Χριστός, σαν πατέρας στοργικός, μερίμνησε για όλα τα αρρωστήματα και τα δεινοπαθήµατα του καταφρονημένου και παραμελημένου λαού. Και τον μεν πνευματικόν υποσιτισμό του λαού αντιμετώπισε ο Κύριος με την πνευματική τροφή της διδασκαλίας Του, τις δε σωματικές και ψυχικές αρρώστιες θεράπευσε με την παντοδυναμία της θεϊκής Του φύσεως. «Και περιήγεν ο Ιησούς διδάσκων.... και θεραπεύων πάσαν νόσον  εν τω λαώ» (Ματθαίου δ΄, 23).
Ούτε στείρα περιέργεια, ούτε αλαζονική περιφρόνηση, ούτε άνανδρος φόβος, αλλ᾽ ούτε και ποταπή κολακεία παρακινούσαν τον Ιησούν Χριστόν να ενδιαφερθεί για τον λαόν. Ο Κύριος μακράν από κάθε δηµοκοπία και συμφεροντολογία και ιδιοτελή εκμετάλλευση των ανθρωπίνων αδυναμιών, µόνον από ιδεολογική αντίληψη και αγνή διάθεση συμπάθησε τον λαό και τον συμπόνεσε, εφόσον τον έβλεπε κουρασμένο και ταλαιπωρημένο, αγνοημένο και παραμελημένο σαν κοπάδι προβάτων χωρίς βοσκό (Ματθαίου ι΄, 36).
Και το άδολον ενδιαφέρον του Χριστού για τον λαό μαρτυρούν οι ανύστακτες φροντίδες Του, όχι µόνο για τις πνευματικές αλλά και για τις σωματικές ανάγκες του λαού, και για τη συντήρηση της υλικής του ζωής. Ζω σηµαίνει αντιπαλεύω με την πείνα και τη δίψα, με το κρύο και τη ζέστη, με την εξάντληση και τη φθορά. Η διατήρηση λοιπόν της σωματικής ζωής είναι μία νίκη κατά της φθοράς, που εξασφαλίζεται με μία συνεχή και επίμονη και κουραστική προσπάθεια.
Τον βασικό δε αυτό νόµο της ζωής και από ανθρώπινη πείρα τον γνώριζε καλά ο Κύριος, εφόσον έως το τριακοστό έτος της εδώ ζωής Του µόχθησε και Εκείνος στο εργαστήρι του τέκτονος Ιωσήφ στη Ναζαρέτ. Η καρδιά Του λοιπόν ξεχείλιζε από συμπάθεια προς τον λαό, που μοχθεί και τσακίζεται για τον άρτο τον επιούσιο και γι’ αυτό στην έρημο κατ᾽ επανάληψη διέθρεψε τον πεινασμένο και κουρασμένο λαό. Αλλ᾽ «όπου το πτώμα εκεί και οι αετοί», και οι αρρώστιες σαν προχειρότερο στόχο έχουν συνήθως το υποσιτιζόμενο και εξαντλημένο σώμα του ταλαίπωρου λαού.
Γι’ αυτό λοιπόν και ο Χριστός-Λυτρωτής, που τόσο βαθιά συµπόνεσε τον λαό στις ταλαιπωρίες και κακουχίες του, πολεμούσε ανένδοτα την λερναίαν Υδρα των λαϊκών ασθενειών, προθυµότατα θεραπεύων κάθε νόσο και κάθε κακοπάθεια του λαού.

Αλλά και για τις πνευματικές ανάγκες του λαού, πατρικά προνόησε ο Χριστός, αφού πλουσιοπάροχα και ακούραστα διέτρεφε τον λαό με το θεσπέσιο «μάνα» της διδασκαλίας Του. Γενικώς δε, καλοκάγαθα άνοιγε στον λαό τη στοργική Του αγκαλιά και τον καλούσε, λέγοντας: «Δεύτε προς µε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθαίου ια΄, 28).
* * * * *
Και τότε και τώρα και πάντοτε προσκαλούνται στοργικά να πλησιάσουν τον Χριστόν όσοι έχουν αποκάμει σωματικά και ψυχικά στον τραχύν αγώνα της ζωής και όσοι αγωνιστές της αμαρτίας έχουν νικηθεί απ᾿ αυτήν και σκλαβωθεί.
Ο Χριστός-Λυτρωτής υπόσχεται να δώσει στους μεν πρώτους ξεκούραση και ενίσχυση, στους άλλους δε συγχώρηση και λύτρωση. Και το μαρτύριο της απολυτρώσεώς μας το βλέπετε εκεί ψηλά στον Σταυρό αιώνια. Αδιάψευστο, ακατάλυτο.
Με την αιματηρή θυσία του Γολγοθά ο Χριστός κατήργησε, όχι µόνο τον φραγµό που χώριζε τον εναγή άνθρωπο απ᾿ τον Πάναγνο Θεόν, αλλά και τα διαφράγµατα που χώριζαν τους ομαίμονας ανθρώπους (Πράξεων ιζ΄, 26) σε πατρικίους και πληβείους, σ’ ελευθέρους και δούλους, σ᾽ ευγενείς και αγενείς. Για το Ευαγγέλιο του Χριστού «ουκ ένι Ελλην και Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος και ελεύθερος» (Προς Κολοσσαείς γ΄, 11). Κατά τη Χριστιανική αντίληψη και ο αφανέστερος και αμαθέστερος και πενέστερος άνθρωπος, έχει σταθερή αξία απέναντι του Θεού, ο Οποίος όχι μόνον του χάρισε τη φυσική ζωή, αλλά και τον συμπεριέλαβε στο πλαίσιο της πνευματικής απολυτρώσεως.

* * * * *
Κατά τη χριστιανική αντίληψη οι κοινωνικές και ταξικές διακρίσεις, δημιουργήματα κατά συνθήκη εφημέρων οργανώσεων, δεν έχουν αντικειμενική αξία στην πνευματική βασιλεία του Χριστού, όχι µόνον στην επουράνια αλλά και στην επίγεια.
Τα µέλη της Εκκλησίας του Χριστού αποτελούν εν σώμα, έναν οργανισμό, έναν λαό περιούσιο. Καθώς δε στο ανθρώπινο σώμα δεν γίνονται εγωιστικές διακρίσεις εντίμων και ατίμων μελών, αλλά τα ευφυέστερα και ισχυρότερα όργανα επαγρυπνούν και προστατεύουν τα ασθενέστερα, έτσι και στο σώμα της χριστιανικής κοινωνίας όσοι έχουν θέση πλεονεκτική: ηθική, πνευματική, υλική, έχουν συγχρόνως και καθήκον ιερό τα οποιαδήποτε πλεονεκτήματά των· σοφία και πείρα και δύναμη και πλούτο να τα διαθέτουν για την ενίσχυση και ωφέλεια των μειονεκτούντων ως προς την κτήση και την απόλαυση των φυσικών και επικτήτων αγαθών της παρούσης ζωής.
Ο απόστολος Παύλος πριν από 20 αιώνας ενομοθέτησε για μας τους Χριστιανούς το «οφείλομεν ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν» (Προς Ρωμαίους ιε΄, 1). Οσοι λοιπόν δυνατοί και πλούσιοι σε γνώσεις ή πείρα ή χρήμα, σε πίστη και ελπίδα και αγάπη, συναισθανόμενοι την απαράγραπτη Χριστιανική τους υποχρέωση, του να βαστάζουν δηλαδή των αδυνάτων τα βάρη, ως και την απέναντι του αδεκάστου Θεού αναπόφευκτη λογοδοσία που θα δώσει ο καθένας, ας ενδιαφερθούν με φιλάδελφη διάθεση για τις πνευµατικές, ηθικές και υλικές ανάγκες του λαού µας. Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι είμεθα «σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστών» (Γενέσεως β΄, 23) του λαού. Ας μην ξεχνάμε προπαντός, ότι ο άσαρκος Θεός εσαρκώθη εκών και εταπεινώθη και κατά την ανθρώπινη φύση Του πείνασε και δίψασε, πόνεσε και έκλαψε, σταυρώθηκε και πέθανε για τον λαό. Στον αγαπημένο λοιπόν και ευλογημένο από τον Σωτήρα και Λυτρωτή µας λαό, αξίζει και εκ μέρους μας κάθε τιμή και αγάπη και θυσία.

Του π. Αντώνιου Χρήστου: Το Θαβώριο Φως η μόνη διέξοδος και θεραπεία, στην περίεργη περιρρέουσα ατμόσφαιρα που βιώνουμε

Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου

Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β. 

Αγαπητοί μου Αναγνώστες βρισκόμαστε στην ευλογημένη περίοδο του Δεκαπενταύγουστου και εορτάσαμε ήδη τη μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Μπορεί η Παναγία μας να δεσπόζει αυτό τον μήνα, τόσο με τις καθημερινές Ιερές Παρακλήσεις, την Εορτή της Κοιμήσεώς της, όσο στην απόδοση της ίδιας Εορτής 23 Αυγούστου, καθώς και στις 31 Αυγούστου στην Εορτή της Τιμίας Εσθήτος της Παναγίας, αλλά η Εορτή της Μεταμορφώσεως, είναι από τις μεγαλύτερες Δεσποτικές εορτές όλου του χρόνου.

Η εορτή της Μεταμορφώσεως είναι έντονα τριαδολογική, καθώς βλέπουμε τη θεϊκότητα του Σωτήρος Χριστού, ακούμε την φωνή Του Θεού Πατέρα και αισθανόμαστε την νεφέλη ως φανέρωση Του Αγίου Πνεύματος. Ταυτόχρονα είναι εορτή καθαρά ανθρωποκεντρική με την έννοια ότι αγγίζει αλλά κυρίως υπερβαίνει τις οντολογικές μας προδιαγραφές, αυτό που ονομάζουμε στην Θεολογία μας αγιότητα ή υπέρ φύση κατάσταση. Γιατί; Μα Γιατί βλέπουμε την ανθρώπινη φύση να μετέχει του άκτιστου Φωτός Του Θαβώρ, στην Θεότητα, θεραπευμένη και αναμάρτητη. Επίσης ο Προφήτης Ηλίας και ο Μωυσής, ως εκπρόσωποι των προφητών και του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και οι τρεις μαθητές Του Κυρίου Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης, μετείχαν αυτού Του Φωτός, με βάση την πνευματική κατάσταση του καθενός. Τέλος η Εορτή της Μεταμορφώσεως είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τον Σταυρό Του Κυρίου μας, αφού έγινε λίγο προ του Πάθους Του, και συγκεκριμένα σαράντα ημέρες πριν πάθει και σταυρωθεί, ώστε να καταλάβουν όλοι ότι όταν θα λάμβαναν χώρα όλα αυτά, δεν θα είναι από αδυναμία, αλλά εκούσια επιλογή και εφαρμογή του σχεδίου της Θείας Οικονομίας Του Θεού.

Παράλληλα οι Θεοφόροι Πατέρες, φυσικά όχι τυχαία, τοποθέτησαν την Εορτή της Μεταμορφώσεως 6 Αυγούστου κάθε έτους, ακριβώς 40 μέρες πριν την Εορτή της Υψώσεως Του Τιμίου Σταυρού για να μας δείξουν ότι και εμείς για να έχουμε αυτό το Φως, αξίζει να σηκώσουμε τον δικό μας Σταυρό, ακολουθώντας τον Κύριο. Για να γίνουμε μέτοχοι και αγωγοί αυτού του Φωτός, αξίζει να απαρνηθούμε τον αμαρτωλό εαυτό μας, να σηκώσουμε αγόγγυστα αυτό τον Σταυρό της στενής πύλης, που όμως οδηγεί στη σωτηρία.

Ενώ στην Εκκλησία μας έχουμε αυτό το πλαίσιο, αυτά τα ερεθίσματα και πορευόμαστε παρά τις αδυναμίες μας, σε αυτή την πορεία τη λουσμένη από το Θαβώριο Φως, ταυτόχρονα «σκιές» και «σκοτάδια» μας προκαλούν και μας δοκιμάζουν συνεχώς στην καθημερινότητά μας. Κάποια είναι γνωστά και διαχρονικά και αναμενόμενα, κάποιες προκλήσεις όμως είναι καινούργιες και πρωτοφανείς ή παλιές μεν, αλλά με νέο πρόσωπο και εμφάνιση. Το περίεργο είναι ότι βρισκόμαστε σε τόση σύγχυση στην εποχή μας, που «τις σκιές» και «τα σκοτάδια», τα βαπτίζουν και τα προωθούν «ως Φως», ενώ το Θεϊκό Φως της Εκκλησίας, το παρουσιάζουν ως σκοτάδι, αναχρονιστικό και μεσαιωνικό. Θα προσπαθήσουμε στις παρακάτω εναπομείνασες γραμμές, να περιγράψουμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως τουλάχιστον γίνεται αντιληπτή σε εμάς και μας ώθησε να προχωρήσουμε στην σύνταξη αυτού του άρθρου:

α) Σε παγκόσμιο επίπεδο: Παρόλη τη φαινομενική σχετικά ηρεμία, υπάρχει μία υποβόσκουσα αναταραχή, τόσο σε επίπεδο διεθνών σχέσεων με πολεμικές, ακόμη και ένοπλες συγκρούσεις, όσο και με έντονη οικολογική ανησυχία που εξαπλώνεται ραγδαία, αφού έχουμε με το φαινόμενο του θερμοκηπίου ταχύτατο λιώσιμο των πάγων στον Βόρειο Πόλο και την Ανταρκτική και με ό,τι αλυσιδωτές συνέπειες και κινδύνους αυτό φέρνει.

Τον προηγούμενο μήνα βγήκε επιστημονικό πόρισμα που έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, ότι για φέτος ως ανθρωπότητα, έχουμε ήδη εξαντλήσει τους φυσικούς πόρους του πλανήτη μας, που αυτός αντέχει να παράγει και φυσικά να ανανεώνει (πολύ νωρίτερα από άλλες χρονιές) και ό,τι καταναλώνουμε από εδώ και πέρα είναι επιβάρυνση με ανυπολόγιστες συνέπειες.

β) Σε ευρωπαϊκό επίπεδο: Μετά τις πρόσφατες Ευρωεκλογές και τη σταδιακή αλλαγή προσώπων στις υπεύθυνες θέσεις του ευρωπαϊκού συνασπισμού, διαπιστώνουμε μία Ευρώπη που προσπαθεί να βρει και να επαναξιολογήσει την ταυτότητά της (η άνοδος της ακροδεξιάς τη δοκίμασε και την προβλημάτισε πολύ), έχοντας παράλληλα τρεις ωρολογιακές βόμβες να αντιμετωπίσει:

Ι) Το Brexit και ότι αυτό συνεπάγεται με κίνδυνο να συμπαρασύρει και κλονίσει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα,

ΙΙ) Το δημογραφικό πρόβλημα-γήρανση του Ευρωπαϊκού πληθυσμού, με πρόσφατες μελέτες που είναι ανησυχητικές για σχεδόν τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και

ΙΙΙ) Το μεταναστευτικό ρεύμα με πληθυσμούς από Αφρική και τη μέση Ανατολή, που ναι μεν δίνουν κάποια λύση στο πρόβλημα της υπογεννητικότητας, από την άλλη όμως δημιουργούν πολλά περισσότερα, σε τέτοιο σημείο που μιλάμε ακόμη και για αντικατάσταση των αξιών της Ευρώπης με αυτές του Ισλάμ και όχι μόνο.

γ) Σε εθνικό επίπεδο: Μπορεί λόγω των πρόσφατων Εθνικών εκλογών και επειδή βρισκόμαστε στην εποχή που ο λαός κυρίως ασχολείται με τα μπάνια του και τις διακοπές του, τα πράγματα να φαίνονται και εδώ κάπως ήρεμα με ακτίνες αισιοδοξίας, όμως η συχνή σεισμική δραστηριότητα του Εγκέλαδου, η συνεχώς εχθρική και προκλητική συμπεριφορά της γειτονικής Τουρκίας, όσο και οι πάντα διαχρονικές παθογένειες της νεοελληνικής μας κοινωνίας, δημιουργούν στους περισσότερους μία αίσθηση ανασφάλειας και επιφυλακής.

Και δ) Σε εκκλησιαστικό επίπεδο, όλοι γίναμε μάρτυρες της επιθέσεως, του χλευασμού και της προσπάθειας φιμώσεως του Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου, από κέντρα επίσημα θεσμικά αλλά και παρασκηνιακά και το χειρότερο και εντός της Εκκλησίας, επειδή μετέφερε την άποψη του Αγίου Πορφυρίου για το θέμα της σεμνότητας που αξίζει να διάγουν τα ανδρόγυνα στις συζυγικές σχέσεις, αλλά και την παρεκτροπή της ομοφυλοφιλίας, προσπαθώντας να δώσει μία πνευματική εξήγηση, συνδυάζοντας την κοινή παραδεδομένη επιστημονική αλήθεια, ότι το έμβρυο έχει άμεση σχέση και επηρεάζεται από τη συμπεριφορά και τη διάθεση της μητέρας. Μπορεί ο Μητροπολίτης να έσφαλε σύμφωνα με τα τρέχοντα επιστημονικά δεδομένα, μπορεί ο κάθε ένας να έχει τις επιφυλάξεις του, το σίγουρο είναι ότι δεν προπηλάκισε ή στοχοποίησε κανέναν, απλά όπως λέει και ο λαός μας «Οποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται…»! Αλλωστε τόσα καλά έχει πει στις ομιλίες του ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης, «Γιατί μείνανε μόνο σε αυτό»; Ευτυχώς μετά τη γενική κατακραυγή, τον χλευασμό και τα μηνύματα μίσους που κατέκλυσαν το διαδίκτυο και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, βγήκαν κάποια πολύ ωραία κείμενα υπερασπίσεως των θέσεων της Εκκλησίας και του Μητροπολίτου ειδικότερα, που φυσικά κανείς υβριστής δεν έχει τα κότσια να μπορεί να αναιρέσει και να αντικρούσει με επιχειρήματα.

Ολοκληρώνοντας και αυτό το άρθρο μας, καταλαβαίνουμε αδελφοί μου, ότι στη σύγχυση, στη ρευστότητα και τους κινδύνους όλης αυτής της συνοπτικής επικαιρότητας σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, ελληνικό και εκκλησιαστικό επίπεδο που παραθέσαμε, καταλαβαίνουμε ότι η λύση και η αναφορά μας για να αντιμετωπίσουμε σωστά όλες τις προκλήσεις και τα προβλήματα, είναι ο Θεός και το Αγιο Φως Του, που πλούσια μας δίνει στη Μεταμόρφωση, στην Ανάσταση, στην Πεντηκοστή και τα Θεοφάνεια. Αυτό το Φως που περιμένει να το αναζητήσουμε και να το προσεγγίσουμε στη ζωή μας και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας θεραπεύσει και θα μας διαλύσει τα μεγάλα και τα μικρά σκοτάδια μας, που φέρνει η αμαρτία ή η υλοποίηση του ανθρωπίνου θελήματος, αγνοώντας το θέλημα Του Θεού! Οταν γευτούμε αυτού του Φωτός, τίποτα άλλο δεν θα θέλουμε στη ζωή μας, όλα τα άλλα είναι απλά σαν τις πυγολαμπίδες μπροστά στον ήλιο… Αμήν!

Με θολωμένα πνευματικά μάτια τρέχουμε σε δρόμους σκοτεινούς

Γράφει ο π. Σπυρίδων Σκουτής 

Πως βλέπουμε τα πράγματα και εννοώ με την πνευματική όραση θα καθορίσει και τα αποτελέσματα που θα δεχτούμε αλλά και την πορεία που θα βαδίσουμε στην ζωή μας. 

Στον Ορθόδοξο θεραπευτικό δρόμο ο κόσμος βλέπει την άσκηση σαν αγγαρεία ή σαν κάτι βασανιστικό. «Έλα μωρέ σιγά μην νηστέψω, και τι έγινε», «Δεν πηγαίνω στις ακολουθίες βαριέμαι έχω κάτι καλύτερο να κάνω το πρωϊ», «Γιατί να πάω να κάθομαι όρθιος τόσες ώρες έχει νόημα; άλλα είναι τα σημαντικά», «Κάνω κάποια επιλεκτική άσκηση έτσι για αποτοξίνωση όποτε μπορώ». «Και την yoga μου θα κάνω, και το tattoo μου θα χτυπήσω ο Θεός δεν τα βλέπει αυτά ούτε βλέπει τα κρεβάτια μας».

Όσοι αδερφοί μας λένε αυτές τις φράσεις βλέπουμε ότι δεν έχουν καταλάβει ούτε ποιος είναι ο Θεός ούτε ποιος είναι ο άνθρωπος και τα πάντα τα βλέπουνε από ένα προσωπικό ηδονικό βλέμμα και μάλιστα θέλουμε και τον Θεό να ευλογεί την κάθε αμαρτία. Μάλιστα με την φράση "Έλα μωρέ, δεν τα βλέπει αυτά ο Θεός" μπαίνουμε και στην θέση του Θεού. Όλα κεντημένα και προσαρμοσμένα στα μέτρα μας.  Οι περισσότεροι αγνοούν ότι υπάρχει άλλη ζωή και Βασιλεία των ουρανών οπότε μην χάνουμε χρόνο με Χριστό και Παναγία και νηστείες ας αρπάξουμε την ζωή μας όσο μας μένει και θα καλέσουμε τον Χριστό όταν μας πει ο γιατρός κάποια δυσάρεστα. Υπάρχουν πολλοί που βγάζουν καντήλες με την εξομολογηση αρχικά διότι δεν την πιστεύουν διότι δεν την θεωρούν Ιερό Μυστήριο και από την άλλη κάποιοι δεν θέλουν να κάνουν υπακοή για να θεραπευτούν. Έχουν σαν ωραία ερωμένη την αμαρτία περνάνε καλά και δεν θέλουν να την αφήσουν οπότε "όλα ΟΚ" που λέει και ο λαός. Εύκολη απάντηση σε όλα "Αφου περνάω καλά !!, πειράζω κανέναν;". 

Αχ αδερφέ ! Ομως αυτό το "καλά" σε θανατώνει αργά-αργά, δεν εισαι φτιαγμένος για την ηδονή του κόσμου που θα γίνει οδύνη και γκρεμός αλλά για τον έρωτα του Νυμφίου και για την Βασιλεία των Ουρανών! Είμαστε τελικά τρελοί!!! Να είσαι τιμώμενο πρόσωπο σε παλάτι για την αιωνιότητα και εμείς να ψάχνουμε ηδονές στα σκουπίδια του κόσμου τούτου!!!

Ας ξεθολώσουμε τα πράγματα. Την άσκηση την κάνουμε από έρωτα για θεραπεία ώστε να βρούμε την πνευματική μας υγεία, στις ακολουθίες πάμε για συμμετοχή και για πνευματική τροφή και εσωτερική καλλιέργεια. Η κούραση στην άσκηση δεν είναι βασανισμός αλλά καλλιεργούνται οι μύες του πνεύματος ώστε να δυναμώσουμε πνευματικά για να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα τους πειρασμούς που θα έρθουν. Όσο για το σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος δεν χρειάζεται ούτε ζωγραφικές και μουντζούρες επάνω του ούτε επικλήσεις πνευμάτων για να βρεί κάποια υποτιθέμενη ηρεμία που στην ουσία είναι δαιμονική. Ποθούμε τον Νυμφίο τα υπόλοιπα είναι άχρηστα και ζημιώνουν τον άνθρωπο. Λύσεις υπάρχουν για όλα  δυστυχώς δεν τις θέλουμε διότι οι λύσεις αυτές θέλουν κόπο , ευθύνη και σταυρό και εμείς ποθούμε παράδεισο με καλοπέραση.

Θέλουμε λοιπόν να κάνουμε πράγματα για να κερδίσουμε τον κόσμο και όχι τον Ουρανό. Κάνουμε τα αντίθετα από ότι λέει το Ευαγγέλιο : «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;» [Ματθ. ιστ' 26]». Εμείς κάνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε τον κόσμο με αποτέλεσμα να πληγώνουμε την ψυχή μας που ποθεί τον Χριστό και εμείς της λέμε ΟΧΙ…

Ας δούμε λοιπόν την άσκηση με χαρά, ευχαριστία και ανάγκη,  τον Χριστό ως πατέρα, δάσκαλο, σωτήρα, οδηγό και την Βασιλεία των Ουρανών ώς πόθο , ως πρόσκληση και πρόκληση υπαρξιακή.

Γράφει στην «ΚτΟ» ο Μητροπολίτης Καισαριανής: «Η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων»

Του Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

α΄. Η «οικονομία» της Παλαιάς Διαθήκης στις σχέσεις Θεού και ανθρώπων ήταν οικονομία απόστασης. «Οικονομία» στην Αγία Γραφή και την παράδοση της Εκκλησίας ονομάζεται το σχέδιο διακυβερνήσεως των ανθρώπων από τον Θεό που αποβλέπει στη σωτηρία και στην επανόρθωση της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως.

Οταν ο Θεός φανερώθηκε στο Σινά, στην καιομένη και μη καταφλεγομένη βάτο, ακόµη και στον δούλο Του τον Μωυσή, στον οποίο δήλωσε ότι έχει την εύνοιά Του (Εξόδου κγ΄, 17), είπε στάσου μακριά μου: «Μην πλησιάσεις εδώ· βγάλε τα υποδήµατά σου απ’ τα πόδια σου» (Εξόδου γ΄, 5). Αν και ο Μωυσής ήταν ευνοούμενος του Θεού, εν τούτοις έπρεπε να σταθεί μακριά Του κατά την θεοφάνεια.

Επίσης όταν φανερώθηκε στο όρος Σινά, στον δικό Του εκλεκτό και χωριστό λαό τους Ισραηλίτες για να εξαγγείλει τις γνωστές εντολές Του προετοιμάζοντάς τους για να ζήσουν το γεγονός της φανερώσεως του Θεού, παρήγγειλε στο Μωυσή να κρατήσει σε απόσταση τους Ισραηλίτες από το όρος της θεοφανείας: Θα βάλεις όρια γύρω στο όρος να μην πλησιάσει κάποιος άνθρωπος (Εξόδου ιθ΄, 21). Και πάλι ο Θεός κρατά σε απόσταση τους Ισραηλίτες, που ωστόσο ήταν λαός που είχε την εύνοιά Του.

Στη λατρεία που ετελείτο από τους Ισραηλίτες τόσο στην Σκηνή του Μαρτυρίου, όσο ευρίσκονταν στην έρημο, όσο και στον Ναό των Ιεροσολύμων αργότερα, όταν οι Ισραηλίτες είχαν εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη, επικρατούσε πάντοτε ο νόμος της απόστασης. Ιδού πώς:

Το πλήθος των Ιουδαίων δεν επιτρεπόταν να πλησιάσει στον Ναό που ήταν το κατοικητήριο του Θεού. Απαγορευόταν να εισέλθει ακόμη και σ’ αυτή την εξωτερική αυλή του Ναού. Στην εσωτερική αυλή εισέρχονταν μόνο οι Ιερείς για να επιτελούν τις θυσίες. Ουδείς έτερος από τους Ιερείς τολμούσε να εισέλθει. Ενώ το εσωτερικό µέρος του Ναού ήταν άβατο για όλους, τα λεγόμενα «άγια των αγίων». Εκεί εισήρχετο ο Αρχιερέας µόνο µία φορά τον χρόνο κατά την εορτή του Εξιλασμού για να ιλεώσει, εξευμενίσει τον Θεό, παρακαλώντας τον για τον αμαρτάνοντα λαό.

Με όλα αυτά τα μέτρα ήθελε ο Κύριος, την αρχαία εκείνη εποχή, να διδάξει τον άνθρωπο ότι η αμαρτία Του ήταν τόσο φοβερά απεχθής, ώστε να τον εμποδίζει να έχει κοινωνία μαζί Του (Ησαΐου α΄, 14-15). Επεδίωκε να διδάξει τον άνθρωπο να απεχθάνεται και να αποστρέφεται την αμαρτία όπως την αποστρεφόταν ο Ιδιος. Το σχέδιο της παιδείας του Θεού είχε σκοπό να κάνει τους ανθρώπους να αντιληφθούν το πλάτος του χωρισμού μεταξύ ενός άγιου Θεού και ενός αμαρτωλού, ενός μολυσμένου από την αμαρτία λαού, όπως το αντιλαμβάνεται και το εκφράζει, φωνάζοντας ο Ησαΐας συντετριμμένος μπροστά στη μεγαλοπρέπεια του Αγίου και Τρισαγίου Θεού:

«Ω τάλας, εγώ ότι κατανένυγμαι, ότι άνθρωπος ων και ακάθαρτα χείλη έχων, εν μέσω λαού ακάθαρτα χείλη έχοντος εγώ οικώ και τον βασιλέα Κύριον Σαβαώθ είδον τοις οφθαλμοίς μου» (Ησαΐου στ΄, 5). Με την ίδια ταπείνωση προσεύχονταν ζητούντες την σωτηρία τους οι τρεις Παίδες στην κάμινο της Βαβυλώνος.

« Οτι δίκαιος ει επί πάσιν, οις εποίησας ημίν, και πάντα τα έργα σου αληθινά, και ευθείαι αι οδοί σου, και πάσαι αι κρίσεις σου αλήθεια, και κρίματα αληθείας εποίησας κατά πάντα, α επήγαγες ημίν και επί την πόλιν την αγίαν την των πατέρων ημών Ιερουσαλήμ, ότι εν αληθεία και κρίσει επήγαγες ταύτα πάντα, διά τας αμαρτίας ημών. Οτι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν αποστήναι από σου και εξημάρτομεν εν πάσι και των εντολών σου ουκ ηκούσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν ουδέ εποιήσαμεν καθώς ενετείλω ημίν, ίνα ευ ημίν γένηται· και πάντα, όσα επήγαγες ημίν και πάντα όσα εποίησας ημίν, εν αληθινή κρίσει εποίησας και παρέδωκας ημάς εις χείρας εχθρών ανόμων, εχθίστων αποστατών, και βασιλεί αδίκω και πονηροτάτω παρά πάσαν την γην· και νυν ουκ έστιν ημίν ανοίξαι το στόμα· αισχύνη και όνειδος εγενήθημεν τοις δούλοις σου και τοις σεβομένοις σε· μη δη παραδώης ημάς εις τέλος διά το όνομά σου και μη διασκεδάσης την διαθήκην σου» (Δανιήλ γ΄, 3-10).

β΄. Μ’ αυτή την αντίθεση έχουν συντεθεί όλες οι ευχές της Εκκλησίας μας, αφ’ ενός μεν στις οποίες ομολογούμε την αμαρτωλότητά μας ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί παραβάτες και αρνητές του Νόμου Του και αφ’ ετέρου επικαλούμαστε την φιλανθρωπία και τις υποσχέσεις του Παντοδυνάμου Παναγίου και Κυριάρχου Κυρίου μας να επιδείξει το έλεός Του και την ευμένειά Του προς εμάς.

Αριστοτεχνικά αυτά συμπεριελήφθησαν και εκφράσθηκαν στην ευχή του Χερουβικού Υμνου που ο Ιερεύς επικαλείται προ της Αγίας Τραπέζης πριν την προσφερόμενη αναίμακτη θυσία, υπέρ του λαού αγνοημάτων και ανομημάτων:

«Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι, Βασιλεύ της δόξης· το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταίς επουρανίαις δυνάμεσιν. Αλλ᾿ όμως, διά την άφατον και αμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ατρέπτως και αναλλοιώτως γέγονας άνθρωπος και αρχιερεύς ημών εχρημάτισας και της λειτουργικής ταύτης και αναιμάκτου θυσίας την ιερουργίαν παρέδωκας ημίν, ως Δεσπότης των απάντων. Συ γαρ μόνος, Κύριε ο Θεός ημών, δεσπόζεις των επουρανίων και των επιγείων, ο επί θρόνου χερουβικού εποχούμενος, ο των Σεραφείμ Κύριος και βασιλεύς του Ισραήλ, ο μόνος άγιος και εν αγίοις αναπαυόμενος. Σε τοίνυν δυσωπώ τον μόνον αγαθόν και ευήκοον· επίβλεψον επ᾿ εμέ τον αμαρτωλόν και αχρείον δούλόν σου και καθάρισόν μου την ψυχήν και την καρδίαν από συνειδήσεως πονηράς· και ικάνωσόν με τη δυνάμει του Αγίου σου Πνεύματος, ενδεδυμένον την της ιερατείας χάριν, παραστήναι τη αγία σου ταύτη τραπέζη και ιερουργήσαι το άγιον και άχραντον σώμά σου και το τίμιον αίμα. Σοι γαρ προσέρχομαι κλίνας τον εμαυτού αυχένα και δέομαί σου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ᾿ εμού, μηδέ αποδοκιμάσης με εκ παίδων σου, αλλ᾿ αξίωσον προσενεχθήναί σοι υπ᾿ εμού του αμαρτωλού και αναξίου δούλου σου τα δώρα ταύτα. Συ γαρ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος, Χριστέ ο Θεός ημών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

γ΄. Σύμφωνα με αυτήν διαπιστώνουμε ότι:

Το Ευαγγέλιο - η Καινή Διαθήκη μας τοποθέτησε σε ολωσδιόλου διαφορετική θέση και σχέση ενώπιον του Θεού. Η λέξη «πήγαινε» αντικαταστάθηκε µε τη λέξη «έλα». Η απόσταση υποχώρησε στην εγγύτητα, και εμείς που κάποτε στο παρελθόν ήμασταν µακριά, ήρθαμε πλησίον διά του αίματος του Ιησού Χριστού (Προς Εφεσίους β΄, 13). Η ενσαρκωθείσα Θεότητα δεν έχει πύρινο τείχος τριγύρω της, όπως ομολογούμε, ότι:

«Ουκέτι φλογίνη ρομφαία φυλάττει την πύλην της Εδέμ· αυτή γαρ επήλθε παράδοξος σβέσις το ξύλον του Σταυρού». (Κοντάκιον της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως).

«Ελάτε σε Μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωµένοι, κι Εγώ θα σας δώσω ανάπαυση» (Ματθαίου ια΄, 28), είναι η ευχάριστη πρόσκληση και υπόσχεση του Θεού, καθώς εμφανίζεται με ανθρώπινη σάρκα. Τώρα δεν δείχνει στον λεπρό τη λέπρα του, κρατώντας τον σε απόσταση, αλλά υποφέρει Αυτός ο Ιδιος την ποινή του µολυσμού του: «τον γαρ μη γνόντα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτίαν εποίησεν, ίνα ημείς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεού εν αυτώ» (Προς Κορινθίους Β΄, ε΄, 21).

δ΄. Στην Εκκλησία συνάπτεται - ενώνεται ο πιστός με τον Θεό, με τα άγια Μυστήρια. Στην Εκκλησία ο πιστός απολαμβάνει την ασφαλή και προνομιούχο αυτή  κατάσταση εγγύτητας προς τον Θεό διά του Ιησού Χριστού! Καθαρισμένοι από τον μολυσμό της αμαρτίας με το αίμα της θυσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προσερχόμαστε στον θρόνο της Χάριτος μετά παρρησίας.

Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει ότι ο άνθρωπος επικαλούμενος την σταυρική θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δύναται να πλησιάσει τον άγιο Θεό, αφού πιστεύσει και καθαρισθεί με το μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος και αποκτήσει συγγένεια με τον Θεό διά του αγίου Πνεύματος.

«Εχοντες ουν, αδελφοί, παρρησίαν εις την είσοδον των Αγίων εν τω αίματι του Ιησού, ην ενεκαίνισεν ημίν οδόν πρόσφατον και ζώσαν διά του καταπετάσματος, τούτ' έστι της σαρκός αυτού, και ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, προσερχώμεθα μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως ερραντισμένοι τας καρδίας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουμένοι το σώμα ύδατι καθαρώ κατέχωμεν την ομολογίαν της ελπίδος ακλινή· πιστός γαρ ο επαγγειλάμενος· και κατανοώμεν αλλήλους εις παροξυσμόν αγάπης και καλών έργων, μη εγκαταλείποντες την επισυναγωγήν εαυτών, καθώς έθος τισίν, αλλά παρακαλούντες, και τοσούτω μάλλον, όσω βλέπετε εγγίζουσαν την ημέραν». (Προς Εβραίους ι΄, 19-25).

Δηλαδή:

«Αφού λοιπόν, αδελφοί μου, το αίμα του Ιησού μας δίνει θάρρος να μπαίνουμε στα άγια των αγίων από τον νέο δρόμο που οδηγεί στη ζωή, αυτόν που μας εγκαινίασε πρόσφατα ο Ιησούς με το καταπέτασμα, δηλαδή με το σώμα του, κι αφού έχουμε έναν μεγάλο ιερέα επικεφαλής του οίκου του Θεού, ας προχωρήσουμε με ειλικρινή διάθεση και με βεβαιότητα στην πίστη μας, με την καρδιά καθαρή από τις κακές διαθέσεις και με το σώμα πλυμένο με καθαρό νερό, ας μένουμε σταθεροί στην ελπίδα που ομολογούμε γιατί εκείνος που έδωσε τις υποσχέσεις κρατάει τον λόγο του. Ας φροντίζουμε ο ένας τον άλλο παροτρύνοντάς τον στην αγάπη και στα καλά έργα. Ας μην εγκαταλείπουμε τις θρησκευτικές μας συνάξεις, όπως συνηθίζουν μερικοί, αλλά ας ενισχύει ο ένας τον άλλο, τώρα μάλιστα που βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα  του Κυρίου».

ε΄. Αυτήν την εγγύτητα βιώνουμε εκ πείρας στην αγία Εκκλησία μας. Η θαυμαστή αυτή εγγύτητα μας βεβαιώνει για την οικονομία που θα ακολουθήσει! Για το σχέδιο της ακόµη στενότερης εγγύτητας, έχουμε την βεβαιότητα, όπως αναγγέλλεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως: «Η σκηνή του Θεού είναι µετά των ανθρώπων, κι Αυτός κατοικεί μεταξύ τους» (Αποκαλύψεως κα΄, 3). Η προσδοκία της Εκκλησίας είναι ότι ο Κύριος και Θεός θα κατοικήσει ανάμεσα στους ανθρώπους.