Το φως είναι ζωτικό
στοιχείο για την ύπαρξή μας. Μολονότι την παρουσία του τη θεωρούμε
αυτονόητη, αν σταθούμε σ’ αυτήν, θα καταλάβουμε πόσα οφείλουμε στο φως.
Τη δυνατότητα να είμαστε δημιουργικοί με την εργασία μας. Να είμαστε
κοινωνικοί συναντώντας τους άλλους ανθρώπους και βλέποντας τα πρόσωπά
τους. Να εντάσσουμε τον εαυτό μας στον κόσμο, βλέποντας την ομορφιά της
φύσης. Την ευεξία και τη σωματική ανάπτυξη, καθώς ο ανθρώπινος
οργανισμός χρειάζεται το φως για να μεγαλώσει και να ωριμάσει. Όποιος
ζει στο σκοτάδι, γίνεται καχεκτικός. Το φως όμως γίνεται και πηγή χαράς
και ζωής εντός μας. Στο φως υπάρχει η ελευθερία. Στο φως αισθανόμαστε
ότι έχει νόημα το να ζεις, καθώς η ομορφιά του ανανεώνει τα βάθη της
ψυχής μας. Και είναι το φως η βάση για να δούμε τον εαυτό μας. Μας
κάνει διάφανους και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ό,τι είμαστε. Τον
χαρακτήρα μας. Τις προτεραιότητές μας. Το τι πιστεύομε. Τα πάθη και τα
λάθη μας. «Πάντα πεπλήρωται φωτός», αν είμαστε τέκνα φωτός.
Από αιώνες, κάθε χρόνο, την παραμονή της
Μεταμορφώσεως, αρκετοί μοναχοί αναχωρούν από την Μεγίστη Λαύρα με ζώα
φορτωμένα με τρόφιμα, σκεπάσματα και λειτουργικά σκεύη και ανεβαίνουν
προς την «’Αγίαν κορυφήν» του Άθωνα, σε ύψος 2.033 μέτρων, επάνω από τα
σύννεφα, όπου βρίσκεται ένα μικρό παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως του
Σωτήρος. Εκεί, την άλλη μέρα το βράδυ, θα κάνουν την ολονύχτιον
αγρυπνίαν με τρόπο παρόμοιο προς όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους.
Ανεβαίνοντας σιγά-σιγά, όπως τότε, οι Απόστολοι ανέβαιναν με τον Ίησούν
«εις όρος υψηλόν» (Ματθ. 17, 1), ψάλλουν τους προεόρτιους ύμνους στο
ρυθμό των κωδωνίσκων των μουλαριών: «Δεύτε συνανέλθωμεν τω Ιησού
αναβαίνοντι εις το όρος το άγιον…».
