ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΔΙΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ!

Του κ. Παναγιώτου Κατραμάδου

Άνευ ουδεμιάς συνεννοήσεως μετά της Ιεραρχίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος μετέβη αιφνιδίως την Τρίτην 6 Νοεμβρίου 2018 εις το Μέγαρον Μαξίμου και κατέληξεν εις συμφωνίαν με τον κ. Πρωθυπουργόν, συνοδευόμενος από τους μητροπολίτας Ιωαννίνων κ. Μάξιμον και Πατρών κ. Χρυσόστομον, καθώς και τον επίσκοπον Σαλώνων κ. Αντώνιον, διευθυντήν των οικονομικών υπηρεσιών της Εκκλησίας της Ελλάδας. Ο Αρχιεπίσκοπος είχεν ενημερώσει μόνον την ΔΙΣ και όπως ανεφέρθη «εξουσιοδοτήθη» να χειρισθή το ζήτημα. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα η ΔΙΣ να προβαίνη εις τοιούτου είδους ενεργείας, διότι είναι εκτελεστικόν και διεκπεραιωτικόν όργανον της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, καθώς από τους Ι. Κανόνας μόνον αυτή αναγνωρίζεται ως κανονική. Αυτό σημαίνει ότι ο Αρχιεπίσκοπος ευκόλως δύναται να κατευθύνη την μικράν ομάδα Αρχιερέων της ΔΙΣ, την οποίαν και θα προτάξη ως συμφωνήσασα, όταν θα συγκληθή Ιεραρχία, ώστε να εξασφαλίση τους ψήφους. Επιπλέον, όμως δεν ηρωτήθη η Εκκλησία της Κρήτης και των Δωδεκανήσων, αι οποίαι εδήλωσαν ότι δεν εγνώριζον ουδέν. Απέκτησεν η Εκκλησία δυνάστην, μάλλον, ο οποίος εξασφαλίζει την συγκατάθεσιν των υπολοίπων συν-Επισκόπων του τάζων εις αυτούς μεγαλυτέραν εξουσίαν και χρήμα, τα οποία θα τα εγγυάται δήθεν η νέα συμφωνία Εκκλησίας – Πολιτείας.
Κατά τας ανακοινώσεις της συμφωνίας ο Αρχιεπίσκοπος εδήλωσεν ότι δεν ήτο πρόχειρος η συμφωνία, αλλά αποτέλεσμα συνομιλιών εδώ και τρία έτη! Ομολογεί δηλαδή ότι «πίσω από την πλάτη» της Ιεραρχίας και όλων καθώριζε μαζί με ένα άθεον τα ζητήματα της Εκκλησίας! Δεν είναι ιδικόν σας καράβι, Μακαριώτατε, η Εκκλησία δια να την κατευθύνετε εκεί που εσείς νομίζετε! Εις τα μπλόκια εγκρεμοτσακίσθησαν και προηγούμενοι Προκαθήμενοι και είχαν φρικτόν θάνατον, διότι επίστευον ότι είναι καραβοκύρηδες…

Η συμφωνία βλάπτει την Εκκλησίαν

Ας εξετάσωμεν όμως αν η συμφωνία είναι επωφελής η όχι.
Ισχυρίζονται ότι επειδή έγινε η συμφωνία δεν καταργείται το άρθρον 3 και δεν απαλείφεται η επίκλησις της Αγ. Τριάδος από το προοίμιον. Ψευδές! Αι επίσημοι προτάσεις του Πρωθυπουργού δεν περιελάμβανον τίποτε εξ αυτών. Αντιθέτως θα προστεθή η «ουδετεροθρησκεία» και θα συνεχίσουν τα αντίθεα νομοσχέδια να επηρεάζουν τον λαόν και να τον οδηγούν μακράν της Εκκλησίας.
Ισχυρίζονται ότι πλέον προσδιορίζεται η εκκλησιαστική περιουσία, ακόμη και η αμφισβητουμένη κατοχυρώνεται, και επιτέλους θα αξιοποιηθή. Ψευδές! Περιουσία δια την οποίαν δεν έχει αποσαφηνισθή το ιδιοκτησιακόν καθεστώς της δια των δικαστηρίων αργά η γρήγορα θα περιέλθη εις το Κράτος. Με την συμφωνίαν αυτήν το Κράτος δημιουργεί ένα εκκλησιαστικόν «Υπερταμείον», εις το οποίον θα δεσμεύση την περιουσίαν της Εκκλησίας, ώστε δεν θα δύναται η Εκκλησία να αποχωρήση, όποτε επιθυμεί, διότι θα υπάρχη ρήτρα κατασχέσεως αυτής. Η Εκκλησία της Κύπρου αξιοποιεί μόνην της την περιουσίαν χωρίς το Κράτος, το οποίον ανέκαθεν μόνον απομυζά την Εκκλησίαν.
Όταν πέντε μεγάλαι Ιεραί Μοναί προσέφυγαν κατά του περιφήμου νόμου Τρίτση εις τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, αυτά επεδίκασαν την προσ­φυγήν με το ποσόν τρισεκατομμυρίων δραχμών, εις σημερινά ευρώ εξακόσια δισεκατομμύρια. Το πλέον πονηρόν σημείον της ψευδο-συμφωνίας είναι να παραιτηθή η Εκκλησία από τας οιασδήποτε απαιτήσεις της κλαπείσης και δημευθείσης περιουσίας της. Καταλαβαίνομεν τι ποσόν θα εκδικασθή εις αντίθετον περίπτωσιν; Δια τον λόγον αυτόν ζητεί και ο άθεος πρωθυπουργός την υπογραφήν της Εκκλησίας παραιτήσεώς της από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Ισχυρίζονται επιπλέον ότι δια της συμφωνίας αντί δια «χωρισμόν» έχομεν έτι περαιτέρω εναγκαλισμόν Εκκλησίας – Πολιτείας και ισχυροποιείται τοιουτοτρόπως ο δεσμός. Ψευδές! Η Εκκλησία όχι μόνον έπαυσε να είναι Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, εφ όσον ανήκει πλέον εις την κατηγορίαν των Εκκλησιαστικών Προσώπων, αλλά το Κράτος απεδεσμεύθη τώρα και από τους κληρικούς, αφού δεν θα είναι νομικώς δημόσιοι υπάλληλοι. Πρόκειται δια βήματα σταδιακού «διαζυγίου».
Ισχυρίζονται ότι εξησφαλίσθη η μισθοδοσία δια παντός. Ψευδές! Πρώτον, η μισθοδοσία εστηρίζετο εις παλαιά, συμφωνίαν, την οποίαν το Κράτος δεν ηδύνατο να αμφισβητήση. Δεύτερον, η Εκκλησία χάνει χρήματα από την συμφωνίαν, διότι ρητώς ορίζεται ότι «Πιθανή επιλογή της Εκκλησίας της Ελλάδος για αύξηση του αριθμού των κληρικών δεν δημιουργεί απαίτηση αύξησης του ποσού της ετήσιας επιδότησης» και χάνει και περιουσίαν καθώς «η Εκκλησία αναγνωρίζει ότι μετά τη Συμφωνία αυτή παραιτείται έναντι κάθε άλλης αξίωσης για την εν λόγω εκκλησιαστική περιουσία». Τρίτον, εις το μέλλον το Κράτος δια προφάσεων θα μειώση την δαπάνην, διότι γνωρίζει ότι η Εκκλησία δεν θα είναι δυνατόν να καταφύγη εις τα δικαστήρια, αφού οι υπάλληλοί της δεν θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Μεσαίων εις την Εκκλησίαν!

Η συμφωνία παραδίδει τον ιερόν κλήρον εις την μανίαν των Δεσποτάδων!
Εις αυτούς που απευθύνουν κατηγορίαν, ανακρίνουν και δικάζουν τον απλόν ιερέα! Εις αυτούς που μόλις το κράτος επί κ. Σημίτη άφησεν εις τους Ναούς το 35% των εσόδων τους, δια να στηρίξη το έργον τους, το άρπαξαν εις τα Μητροπολιτικά τους ταμεία! Τώρα τους δίνει και τα χρήματα μισθοδοσίας των «φαμελιάριδων» παπάδων. Προφανώς θα τα νοικοκυρέψουν!!!
Τελικά, ποίον ενισχύει η κυβέρνησις Συριζανέλ; Τον μαχόμενον με τον λαόν παπά η τον Δεσπότην;
Αν θέλουν να προσφέρουν κάτι προς την σωστήν κατεύθυνσιν, ας ελέγξουν την πηγήν των εσόδων, τα παγκάρια. Τότε θα είναι εις θέσιν να ελέγξουν την χρηστήν διαχείρισιν. Άλλως ας αφήσουν τα πράγματα ως έχουν.
Εις τα πρόσωπά τους δεν βλέπομεν «αριστερούς», αλλά οπαδούς της Απολύτου Μοναρχίας! Ντροπή τους!

«Επωλήθη» το Ευαγγέλιον!

Αφού «επώλησαν» Αρχιεπίσκοπος και κάποιοι Ιεράρχαι εντός διετίας(!) τα θρησκευτικά, το σύμφωνον των ομοφυλοφίλων, την αλλαγήν φύλου, το ισλαμικόν τέμενος, την κατεύθυνσιν ισλαμικών σπουδών, την μετονομασίαν θεολογικού τμήματος εις θρησκειολογικόν, το τάμα του έθνους, τον θρησκευτικόν όρκον, τα συλλαλητήρια και την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ ήλθεν η ώρα εις τον δουλεμπορικόν βωμόν της οικονομίας να τεθούν οι ακάματοι κληρικοί και η περιουσία που πιστός αλλά αφελής –όπως τον κάνουν να φαίνεται- λαός την ενεπιστεύθη εις την Εκκλησίαν. Ποίος έδωσε το δικαίωμα να μοιράζωνται τα κέρδη της περιουσίας της Εκκλησίας με τον αδηγάφον κρατικόν Λεβιάθαν εις την μαύρην τρύπαν της οικονομίας; Ποίος ευσεβής θα εμπιστευθή εις το εξής την περιουσίαν του εις την Εκκλησίαν, όταν γνωρίζη ότι είναι συνεταίρος και το Κράτος;
Ώφειλε κανείς να το είχεν αντιληφθή προ καιρού ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήτο υπέρ του «χωρισμού», όταν ετάχθη υπέρ του «γερμανικού μοντέλου» και «βελούδινου διαζυγίου», όπου το Κράτος δεν είναι αρνητικόν έναντι της Εκκλησίας, αλλά η νομοθεσία του είναι αντιχριστιανική και η σύνδεσις των δύο έγκειται μόνον εις τους μισθούς που το κράτος αποδίδει μέσω των θρησκευτικών φόρων προς τους πολίτας.

Θα γίνη καλυτέρα η διαχείρισις;

Ο «Ο.Τ.» προ έτους και ημίσεος περίπου είχεν ασχοληθή με επίδικον κατάστασιν που αφορά τον πρώην πρωτοσύγκελλον της Ι. Μ. Ιωαννίνων Αρχιμανδρίτην κ. Φιλόθεον Δέδεν. Ο 57χρονος κληρικός κατηγορήθη δια α) συγκρότησιν και διεύθυνσιν εγκληματικής οργανώσεως, β) διακεκριμένην περίπτωσιν κλοπής πράγματος αφιερωμένου εις την θρησκευτικήν λατρείαν από τόπον προορισμένον δια την θρησκευτικήν λατρείαν, τελεσθείσαν από δράστας που είχον ενωθή να διαπράττουν κλοπάς κατ’ επάγγελμα, γ) διακεκριμένην περίπτωσιν κλοπής μνημείου, τελεσθείσαν κατ’ επάγγελμα, δ) διάθεσιν μνημείων προϊόντων εγκλήματος, τελεσθείσαν κατ’ επάγγελμα και ε) διάθεσιν προϊόντων εγκλήματος, η αξία των οποίων υπολογίζεται εις ποσόν άνω των 150.000 ευρώ.
Ο κατηγορούμενος ηρνήθη το σύνολον των κατηγοριών κατηγορηματικά. Ισχυρίσθη εις την απολογίαν του ότι δεν έπρεπε να θεωρηθούν βάσιμοι δύο ανώνυμοι καταγγελίαι, αλλά να τεθούν συμφώνως προς τον ποινικόν κώδικα εις το αρχείον. Επιπλέον ότι μετά από έρευναν εις την οικίαν του, τα οχήματά του, τους τραπεζικούς του λογαριασμούς και τας τηλεφωνικάς επικοινωνίας του δεν ευρέθη ούτε ένδειξις που να τον εμπλέκη εις οιανδήποτε έκνομον πράξιν. Υπεστήριξεν επίσης ότι δεν γνωρίζει ούτε κατ’ όψιν τους συγκατηγορουμένους του πλην δύο. Επιπροσθέτως ότι όσα νεώτερα στοιχεία συνελέχθησαν μετά από κλήσιν μαρτύρων από την Εισαγγελίαν αφορούν εις γεγονότα, που συνέβησαν προ δεκαετίας το ελάχιστον. Από αυτάς μάλιστα ότι ένιαι δεν απεδείχθησαν από την έρευναν, έτεραι είναι εξ ακοής αοριστολογίαι ψευδείς και άλλαι καταρρίπτονται από στοιχεία.
Η εισαγγελία Ιωαννίνων έκρινε τελικώς από το αποδεικτικόν υλικόν που ήλθεν εις γνώσιν της ότι προκύπτουν σοβαραί ενδείξεις ενοχής και εις το πλαίσιον προλήψεως τελέσεως νέων ομοίων εγκλημάτων έως την οριστικήν εκδίκασιν της υποθέσεως διέταξε α) την εμφάνισίν του εντός του πρώτου πενθημέρου εκάστου μηνός εις το αστυνομικόν τμήμα του τόπου κατοικίας του, β) την απαγόρευσιν εξόδου του από την Ελλάδα και γ) την καταβολήν από τον ίδιον η άλλον εγγυοδοσίας πέντε χιλιάδων ευρώ η ισοπόσου εγγυητικής επιστολής από αξιόχρεον ημεδαπήν τράπεζαν έως τα μέσα Μαρτίου, η οποία δια νεωτέρας εντολής μετετέθη δια τα μέσα Απριλίου 2018. Τον Ιούλιον ησκήθη συμπληρωματική ποινική δίωξις.
Ο «Ο.Τ.» δια προηγουμένας δίκας που αφεώρων εις τον εν λόγω αρχιμανδρίτην με ειλικρινή σεβασμόν προς την ιερωσύνην και την Εκκλησίαν είχεν υπενθυμίσει προς την Ιεραρχίαν ότι συμφώνως προς το άρθρον 18 του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος «παραπομπή επί τινι των ανωτέρω πράξεων η μη αμετάκλητος καταδίκη επ’ αυτή εμποδίζει την εν τω καταλόγω εγγραφήν μέχρι της εκδόσεως αμετακλήτου αθωωτικής αποφάσεως η απαλλακτικού βουλεύματος». Η υπόμνησις αύτη είχεν ως αποκλειστικόν σκοπόν να κινητοποιήση την Εκκλησίαν της Ελλάδος να θέση αυστηρά κριτήρια εις την εγγραφήν του καταλόγου προς αρχιερατείαν αλλά και εις την γενικήν στελέχωσιν των διοικητικών υπηρεσιών της κεντρικών η μητροπολιτικών. Τοιουτοτρόπως δεν θα προεφυλάσσετο μόνον το ποίμνιον, αλλά όλη η Εκκλησία της Ελλάδος εν όψει της προαναγγελομένης αναθεωρήσεως του συντάγματος, όταν ήδη δημοσιεύματα, που κανείς δεν εγνώριζεν εις τι απεσκόπουν, διέδιδαν ότι φέρεται ως αρχηγός κρουσμάτων αρχαιοκαπηλίας «ένας ιερωμένος». Παρ’ όλα αυτά ο εν λόγω αρχιμανδρίτης ετοποθετήθη εις κεντρικήν υπηρεσίαν της Ι. Συνόδου και διατελεί και προϊστάμενος εις κεντρικόν ναόν των Ιωαννίνων.
Αυτή είναι η δικαιοσύνη της Εκκλησίας; Κατ’ αυτόν τον τρόπον θα αντιμετωπίζωνται εις το εξής οικονομικά ζητήματα; Τι έπραξε τόσον διάστημα ο Σεβ. Ιωαννίνων, που συνώδευσε τον Αρχιεπίσκοπον εις το Μαξίμου;

Έως που θα φθάση η σήψις;

Επωάζομεν το αυγόν του φιδιού! Εκδίδομεν λάβρας ανακοινώσεις κατά της γιόγκα και αντιμετωπίζομεν τα εσωτερικά ζητήματα δια της ετέρας βουδιστικής πρακτικής, της νιρβάνα. Η συντεχνιακή νοοτροπία όπου όσους είναι Αρχιερείς (βλ. πρώην Αττικής κ.λπ.) οφείλομεν να τους προφυλάσσωμεν, όχι όμως όσους είναι απλοί κληρικοί, προκαλεί όχι μόνον τους σκεπτομένους χριστιανούς αλλά και ολόκληρον την κοινωνίαν, στρέφοντας αυτήν κατά της διοικήσεως της Εκκλησίας.
Υπάρχει τελικώς Ιεραρχία η όλα πορεύονται εική και ως έτυχεν; Η μήπως αναμένομεν πάντοτε την λύσιν να δώση το κράτος; Αν αναμένωμεν αυτό, τότε ας μη απορούμε, αν το κράτος τώρα λύη την οικονομικήν(!) συνεργασίαν του με την Εκκλησίαν δεσμεύον την περιουσίαν και δίδον ένα εφάπαξ ποσόν.
Πέραν αυτών όμως, το ερώτημα είναι αμείλικτον: έως που θα φθάση η σήψις; Θα μείνουν οι Επίσκοποι απαθείς θεαταί η θα υψώσουν την κοινωνίαν ολίγον υψηλότερα; Θα παρατηρούν μονίμως να δημιουργούνται σχίσματα εις την Εκκλησίαν απολαμβάνοντες το ερατεινόν τους αφέψημα εις τα Επισκοπεία αισθανόμενοι την ιδικήν των οικονομικήν εξασφάλισιν εκ του αμοραλιστικού κράτους η θα περιπλανηθούν εις τας τριόδους να εύρουν το απολωλός πρόβατον;
Μακαριστός σήμερα Καθηγητής της Θεολογίας εις παράπονα φοιτητών του δια την κατάστασιν της Εκκλησίας είχεν απαντήσει: «διαβάστε τι γινόταν στα τέλη του Βυζαντίου και κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου οι Δεσποτάδες χαρακτηρίζονται «χρηματολαίλαπες»!».

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Όταν η "Νέα Εποχή" παραμερίζει την Χριστιανική Διδασκαλία

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Οκτωβρίου 2018

ΟΤΑΝ Η «Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Όπως είναι γνωστό η «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή», στην οποία ζούμε, διαρκώς εξαπλώνεται. Έχει κατορθώσει να διαποτίσει με την αντίχριστη ιδεολογία της μέγα μέρος της ανθρωπότητος και έχει διαμορφώσει νέα δεδομένα, καταστροφικά και ολέθρια, για την πνευματική της πορεία. Εδώ και αιώνες φρόντισαν τα σκοτεινά κέντρα της, που ρυθμίζουν τις τύχες της ανθρωπότητος, να εισαγάγουν σ’ αυτήν μια νέα πρωτόγνωρη «πνευματικότητα», η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αντίποδας της γνήσιας πνευματικότητος, που είναι καρπός της Χάριτος του παναγίου Πνεύματος. Η νέα αυτή «πνευματικότητα» πηγάζει από τον σκοτεινό και ερεβώδη κόσμο του αποκρυφισμού, της μαγείας και του δαιμονισμού.

Ο όρος «Νέα Εποχή» (New Age), είναι παρμένος από την αστρολογία, σύμφωνα με την οποία, κατά την αντίληψη των αποκρυφιστών και θεοσοφιστών, ο ήλιος γυρίζει γύρω από ένα κεντρικό άξονα και η περιστροφή του διαρκεί χιλιάδες χρόνια. Η τροχιά του διαιρείται σε 12 μέρη και αποτελεί τον ζωδιακό κύκλο. Για να περάσει από το ένα ζώδιο στο άλλο, χρειάζεται γύρω στα δύο χιλιάδες χρόνια. Αυτές είναι οι εποχές. Σε κάθε εποχή κυριαρχεί ένας νέος διδάσκαλος, ένας «αβατάρ»-Μεσσίας, που φέρνει νέες αλήθειες στη γη. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η εποχή του Χριστιανισμού, η εποχή των Ιχθύων, πέρασε και μπήκαμε σε μια νέα εποχή, την εποχή του Υδροχόου. Ο Χριστιανισμός ο οποίος κυριάρχησε στην εποχή των ιχθύων έχει πλέον χρεοκοπήσει διότι κράτησε την ανθρωπότητα στο πνευματικό «σκοτάδι» και την οπισθοδρόμηση. Τώρα με την έλευση του «φωτός», της «Νέας Εποχής», η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στην «πραγματική αλήθεια», το «φωτισμό» και την «ευημερία»! Σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της «Νέας Εποχής», περιμένουμε ένα νέο Μεσσία, τον Μεσσία της «Νέας Εποχής», ο οποίος θα είναι συγχρόνως, ένας παγκόσμιος πολιτικός ηγέτης, που θα κυβερνήσει την ανθρωπότητα, αλλά και θρησκευτικός, που θα ενώσει όλες τις θρησκείες. Θα εγκαταστήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, τόσο σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο όσο και σε θρησκευτικό. Αυτοί είναι οι δύο κεντρικοί στόχοι της «Νέας Εποχής». Στο κίνημα αυτό συστεγάζονται και αλληλοπεριχωρούνται η θεοσοφία ο αποκρυφισμός, και ο νεογνωστικισμός, ενώ η μασονία και ο διεθνής σιωνισμός βρίσκονται σε παράλληλη πορεία. Οι ίδιοι οι εκφραστές της αυτοπροσδιορίζονται, ως «ένα δυναμικό ρεύμα πνευματικής αναζήτησης, που αναπροσανατολίζει την ανθρώπινη συνείδηση σε νέες πηγές αληθείας», και που ως γνώρισμα έχει την «πύρινη αγάπη», την «πνευματικότητα» και «την καθολική ελευθερία μέσα στην αναδυόμενη παγκόσμια κοινότητα πέρα από διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές, ή ιδεολογικές». Οι παρά πάνω θέσεις και απόψεις, φαίνονται βέβαια πολύ ελκυστικές, εντυπωσιάζουν, και γίνονται εύκολα αποδεκτές. Κατά βάθος όμως δεν αποτελούν τίποτε άλλο, παρά το προσωπείο της «Νέας Εποχής», στην προσπάθειά της να παραπλανήσει και να διαβρώσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Πίσω από το προσωπείο κρύβεται μια άλλη, σκοτεινή και εφιαλτική πραγματικότητα. Διότι τίποτε από όσα επαγγέλλεται και διακηρύσσει η Νέα Εποχή, δεν είναι νέο. Απολύτως τίποτα. Αντιθέτως η Ορθόδοξη Εκκλησία, το μόνο αληθινά νέο και καινό το οποίο βιώνει και ομολογεί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια είναι η ενσάρκωση του Θεού Λόγου, όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Με την ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, «επιτελείται το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον».

Βασικό «δόγμα» της «Νέας Εποχής» είναι ότι δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, αλλά μια απροσδιόριστη «Συμπαντική Δύναμη ή Ενέργεια», η οποία διαχέεται στο σύμπαν και «ενεργοποιεί» τα πάντα. Πραγματικός «θεός» είναι ο άνθρωπος, ο οποίος κρύβει μέσα του τη «θεότητα», σε λανθάνουσα μορφή και ο οποίος καλείται να συνειδητοποιήσει τη «θεότητά» του και να την ενεργοποιήσει, μέσω συγκεκριμένων πρακτικών (γιόγκα, διαλογισμός, μαγεία, κ.α.) για να γίνει, με τις δικές του δυνάμεις «αληθινός θεός». Είναι η πραγμάτωση του ολέθριου «ευαγγελίου του όφεως», προς τους Πρωτοπλάστους «έσεσθε ως θεοί» (Γεν.3,5). Κατόπιν αυτού ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη σωτηρίας και σωτήρος, αλλά καλείται ο ίδιος να «σώσει» τον εαυτό του από την «άγνοια της θεϊκής του φύσεως» και να αυτοπραγματωθεί. Με αυτή την τερατώδη και σατανική δοξασία όμως ακυρώνεται το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως και παραμερίζεται το θεανδρικό Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το οποίο υποβιβάζεται σε έναν σημαντικό άνθρωπο, σε έναν «αβατάρ» του Ινδουισμού και τοποθετείται στο ίδιο επίπεδο με τον Βούδα, τον Κρίσνα, τον Μωυσή, τον Πυθαγόρα, τον Ιησού, το Μωάμεθ, τον Κρισναμούρτι, κ. α.

Και ενώ για τη «Νέα Εποχή» δεν υπάρχει προσωπικός και ενσυνείδητος Θεός, υπάρχουν προσωπικές και ενσυνείδητες δυνάμεις – οντότητες, οι οποίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Γι’ αυτό καλείται ο κάθε άνθρωπος να τις προσεγγίσει, μέσω συγκεκριμένων αποκρυφιστικών τεχνικών (μαγεία, μαντική, αστρολογία, γιόγκα, διαλογισμός, εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι, πολεμικές τέχνες, κ.α.) και να τις χρησιμοποιήσει για την αυτοπραγμάτωσή του. Η ενασχόληση με τις δυνάμεις – οντότητες αυτές συνιστά και την «πνευματικότητά» της. Φυσικά μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί ότι οι δυνάμεις αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά δαιμονικά πνεύματα, τα οποία, όχι μόνον δεν βοηθούν την ανθρωπότητα, αλλά την καταστρέφουν.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικό άρθρο στο γνωστό περιοδικό «Σύναξη» (τ.147, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2018), του κ. Δημήτρη Ουλή, θεολόγου – κοινωνιολόγου, με τίτλο: «Τo New Age συναντά την Πολιτική, αντιμετωπίζοντας «πνευματικά» την οικονομική κρίση». Μελετώντας το άρθρο αυτό διαπιστώσαμε πως ο συντάκτης θέλησε να δώσει μια άλλη διάσταση στην οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει τη χώρα μας, αλλά και γενικότερα την ανθρωπότητα. Να παρουσιάσει την οικονομική κρίση από τη σκοπιά των δοξασιών της «Νέας Εποχής», η οποία, όπως προαναφέραμε, «έχει λόγο» για όλες τις πτυχές της σύγχρονης ζωής, άρα και της οικονομικής.

Ο συντάκτης δηλώνει εντυπωσιασμένος «από την ποικιλία λόγου και θεωρητικών πεδίων, τα οποία επιστρατεύονται, προκειμένου να διαπιστωθούν τα ‘βαθύτερα’ αίτια και να προστεθούν τρόποι αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης». Μέσα σ’ αυτή την ποικιλία εντάσσει και την «άρθρωση μιας εναλλακτικής ‘φιλοσοφίας ζωής’ κι ενός διαφορετικού ‘πνευματικού προσανατολισμού’ - για τα μεμονωμένα υποκείμενα, αλλά και για τον δυτικό πολιτισμό στο σύνολό του». Οδηγός του κάποιο σύγγραμμα του γνωστού στη χώρα μας, από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, γκουρού κ. Robert Najemy και κυριοτέρου προωθητή των δοξασιών της «Νέας Εποχής» στη χώρα μας, με τίτλο: «Εγχειρίδιο επιβίωσης και ευτυχίας στη σημερινή κρίση» (Μια Συνεργασία μεταξύ πνευματικών ομάδων, Ολιστική Αρμονία, Μαρκόπουλο 2010). Ο κ. Najemy ειρήσθω ότι είναι ο εκπρόσωπος στη χώρα μας του άρτι αποθανόντος διαβόητου Ινδουιστή γκουρού Σάι Μπάμπα και υπεύθυνος της οργάνωσης «Αρμονική Ζωή», η οποία έχει ως στόχο την διάδοση του ινδουιστικού τρόπου ζωής στην πατρίδα μας. Ο συντάκτης του άρθρου θεωρεί ότι το νεοεποχίτικο αυτό σύγγραμμα «αξίζει να μελετηθεί», διότι «είναι ένα δοκίμιο το οποίο σπονδυλώνεται εξολοκλήρου γύρω από τις πνευματικές (σ.σ. χωρίς εισαγωγικά η λέξη) αιτίες και τους πνευματικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης», και ότι «μπορεί να μας εφοδιάσει με κριτήρια τα οποία θα μας επιτρέψουν να ανιχνεύσουμε τον βαθμό διάχυσης της ρητορικής της Νέας Εποχής ακόμα και σε χώρους που τυπικά δεν σχετίζονται μαζί της».

Στη συνέχεια ο συντάκτης παραθέτει αποσπάσματα από το βιβλίο του ως άνω γκουρού, στα οποία παρουσιάζει ορισμένες κλασικές δοξασίες της Νέας Εποχής, όπως για παράδειγμα, ότι «είμαστε μόνο πνευματικές υπάρξεις» (σ.σ. απαξίωση του σώματος), ή ότι «βρισκόμαστε σε αέναη διαδικασία εξέλιξης» (σ.σ. μετενσάρκωση). Παρά κάτω παραθέτει και λύσεις που προτείνει ο εν λόγω Γκουρούγια «μια πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης», όπως βέβαια αυτός τις αντιλαμβάνεται. Γράφει: «Έχουμε τη δύναμη να υπερβούμε (σ.σ. μόνοι μας) οποιαδήποτε δυσκολία παρουσιαστεί στη ζωή μας», (σ.σ. άρα και τα οικονομικά προβλήματα και την όλη οικονομική κρίση), ότι «μπορούμε να προσβλέπουμε σε μια θετική έκβαση των προβλημάτων μας, εφόσον εναρμονίσουμε τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας με τους Συμπαντικούς Νόμους» (σ.σ. προβολή Θετικής Σκέψης, άντληση «συμπαντικής ενέργειας» για την αντιμετώπιση και επίλυση των οικονομικών προβλημάτων), ότι «το Σύμπαν εργάζεται, ούτως ή άλλως, προς όφελος της εξέλιξής μας» (σ.σ. το απρόσωπο σύμπαν και όχι ο άγιος Τριαδικός Θεός προνοεί για τη λύση των προβλημάτων μας).

Ο κ. Δ. Ουλής δεν φαίνεται από το κείμενο να ασπάζεται τις ιδέες του γκουρού, τις οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις κριτικάρει. Ωστόσο θα περιμέναμε να αναζητήσει και να παρουσιάσει τη βιβλική και πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, σχετικά με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, συγκρίνοντας αυτήν με την αντίστοιχη διδασκαλία του ινδουϊστή Γκουρού και αναδεικνύοντας την οξεία αντίθεση, αλλά και την ασύγκριτη υπεροχή της πρώτης σε σχέση με την δεύτερη. Τα διδάγματα του ινδουιστή και νεοεποχίτη γκουρού έχουν δοκιμαστεί επί αιώνες στην κοιτίδα των δοξασιών της «Νέας Εποχής», στην ινδική χερσόνησο και στην Άπω Ανατολή και ο κάθε ένας γνωρίζει, πόσο «ωφέλημα» και λυσιτελή υπήρξαν για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων των εξαθλιωμένων εκείνων λαών, οι οποίοι βιώνουν την «πνευματικότητά» της, πεθαίνοντας από την πείνα!

Η δημοσίευση ενός άρθρου σε ένα Ορθόδοξο περιοδικό το οποίο ισχυρίζεται ότι προσανατολίζει την θεματολογία του στην «σπουδή στην Ορθοδοξία», πιστεύουμε ότι θα πρέπει να έχει ως κύριο στόχο να οικοδομήσει και να ωφελήσει τον αναγνώστη, προβάλλοντας την Ορθόδοξη διδασκαλία και αντιδιαστέλλοντας αυτήν από τα διδάγματα των άλλων θρησκειών. Να του δώσει πνευματικά εφόδια και να τον διαφωτίσει στην αντιμετώπιση των ποικίλων προβλημάτων του και όχι να τον φορτώσει με ανούσιες και εν πολλοίς επιζήμιες πληροφορίες. Δεν θα πρέπει επίσης να αγνοεί ο αρχισυντάκτης και υπεύθυνος της ύλης του περιοδικού την περιρρέουσα θεολογική ατμόσφαιρα της εποχής μας. Τις θεολογικές τάσεις και τα θεολογικά ρεύματα που κυριαρχούν στην κοινωνία μας, ώστε να επιλέγει την δημοσίευση των άρθρων εκείνων, που δίνουν απάντηση σε κάθε παρεκτροπή και διαστρέβλωση της Ορθοδόξου θεολογικής Παραδόσεώς μας, ώστε τα άρθρα αυτά να αποτελούν τρόπον τινά ένα αντίβαρο μέσα στο κυκεώνα της πλάνης και της αιρέσεως. Όλοι μας γνωρίζουμε τη σύγχρονη φρενίτιδα διάδοσης και επικράτησης των δοξασιών της «Νέας Εποχής», η οποία είναι κάτι το ασύλληπτο. Η ιδεολογία της διαδίδεται με κάθε τρόπο στο χώρο της παιδείας και της Θεολογίας, ως θρησκευτικός συγκρητισμός, από κληρικούς και λαϊκούς, οι οποίοι έχουν ξεθωριασμένο το Ορθόδοξο αισθητήριο και προσβλέπουν μεν προς μια «οικουμενική» διάσταση της Εκκλησίας, ωστόσο όμως επηρεασμένη από την νεοεποχίτικη «οικουμενικότητα». Επίσης δεν θα πρέπει να αγνοεί το γεγονός, ότι το περιοδικό δεν διαβάζεται μόνο από ειδήμονες, οι οποίοι μπορούν να διακρίνουν μεταξύ των χριστιανικών και αντιχριστιανικών δοξασιών, αλλά και από μη ειδικούς, από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι αδυνατούν να κάμουν αυτή τη διάκριση.

Περαίνοντας εκφράζουμε την ταπεινή γνώμη ότι το άρθρο του κ. Ουλή δεν πέτυχε τον στόχο του, τουλάχιστον επαρκώς. Είμαστε βέβαιοι, επειδή γνωρίζουμε καλά την ιστορική πορεία του περιοδικού, ότι ο αείμνηστος ιδρυτής του κ. Παναγιώτης Νέλλας (1936-1986), ουδέποτε θα δεχόταν να συμπεριλάβει στο περιοδικό του, άρθρο, το οποίο θα είχε την υποψία ότι θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση στους αναγνώστες του και την πνευματική εκείνη ζημιά που προέρχεται από την παράθεση πεπλανημένων διδασκαλιών χωρίς την επαρκή και πλήρη ανατροπή των.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Όταν ο τυφλός δογματισμός περιφρονεί τα όρια του σεβασμού της πλειοψηφίας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Νοεμβρίου 2018

ΟΤΑΝ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Το αντιχριστιανικό μένος, όχι μόνο δεν λέει να καταλαγιάσει στη χώρα μας, αλλά μάλλον γιγαντώνεται συνεχώς. Από τη μια μεριά οι χριστιανομάχοι πολιτικοί και από την άλλη οι επίσης χριστιανομάχοι δημοσιογράφοι, βάλθηκαν να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε μια άθρησκη κοινωνία, στην οποία η Εκκλησία θα είναι περιθωριοποιημένη και ανίσχυρη να επιτελέσει το σωστικό της έργο, ενώ η πίστη στο Θεό θα αποτελεί όνειδος. Η τιτάνια προσπάθειά τους εστιάζεται πρωτίστως στο να στερήσουν τους νέους μας την δυνατότητα να διδάσκονται τις αλήθειες της πίστεώς μας, ώστε να καθίστανται ζωντανά και δυναμικά μέλη της Εκκλησίας. Για να επιτύχουν το στόχο τους, επεδίωξαν, (και εν πολλοίς το πέτυχαν), να μεταβάλλουν το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, από ομολογιακό, από μάθημα συστηματικής διδασκαλίας των βασικών και θεμελιωδών αρχών της Ορθοδόξου πίστεως, της ζωής και της λατρείας της Εκκλησίας μας, σε πολυθρησκειακό, αποκρύπτοντας τις ψευδείς και προκλητικές δοξασίες των ψευδοθρησκειών, όπως λόγου χάριν ότι ο Ινδουϊσμός έχει 350.000.000 θεότητες, ή ότι ο ψευδοπροφήτης του Ισλάμ είχε 9 συζύγους και πλήθος παλλακίδων. Τα νέα προγράμματα σπουδών, δέσμια της νεοεποχίτικης πολυθρησκειακής ιδεολογίας, συνεξετάζουν τον Χριστιανισμό με έξι άλλες θρησκείες, «ως ποικιλία θρησκευτικών προσανατολισμών» και ως «θρησκευτικό φαινόμενο στην ποικιλομορφία του». Χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την πνευματική ανωριμότητα των μαθητών, προκαλούν τελικά σ’ αυτούς σύγχυση και αποπροσανατολισμό, διότι δεν ενδιαφέρονται να δώσουν απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα, ποιος τελικά είναι ο αληθινός Θεός μέσα σ’ αυτό το ανάμικτο πάνθεο των θρησκειών, αφού η κάθε θρησκεία που παρουσιάζουν έχει τον δικό της Θεό. Και επί πλέον συσκοτίζουν σκόπιμα και πονηρά την θεμελιώδη αλήθεια της πίστεώς μας, ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου. Κατά περίπτωση είτε την αποσιωπούν, είτε την διαστρέφουν, εμφανίζοντας τον Χριστό ως ένα μεγάλο διδάσκαλο, ισάξιο με τους άλλους μεγάλους ιδρυτές θρησκειών, είτε τέλος τονίζουν δευτερεύουσες έννοιες, για να αποσιωπήσουν εκείνες που παραπέμπουν στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας.

Εν πάσει περιπτώσει είναι γνωστή η πολύπαθη πορεία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία τα τελευταία χρόνια και για το θέμα αυτό έχουν αναφερθεί με εκτενείς αναλύσεις άλλοι, αρμοδιότεροι και καταλληλότεροι από μας. Εμείς, στα πλαίσια της παρούσης ανακοινώσεως μας, θα αρκεστούμε να σχολιάσουμε με πολλή συντομία ένα σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (φ.22-10-2018), με τίτλο: «Περιμένοντας την απόφαση του Σ.τ.Ε.», με συντάκτη τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου. Η σύνταξή του έγινε εν αναμονή της αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο οποίο είχαν προσφύγει εκ νέου, μετά την ακύρωση των αποφάσεων του πρώην υπουργού κ. Φίλη, γονείς, σωματεία και μαζί τους ο σεπτός ποιμενάρχης μας κ. Σεραφείμ, για την ακύρωση των σχετικών υπουργικών αποφάσεων, οι οποίες καθιέρωσαν τα νέα μεταλλαγμένα προγράμματα σπουδών, για τα οποία έγινε λόγος προηγουμένως. Η προσφυγή έγινε με το αίτημα να ακυρωθούν τα νέα προγράμματα, όχι μόνον λόγω της αντισυνταγματικότητός των, αλλά και λόγω της άνισης μεταχείρισης των Ορθοδόξων πιστών, σε σχέση με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες στη Ελλάδα, όπως των μουσουλμάνων, ρωμαιοκαθολικών και Ισραηλιτών Ελλήνων πολιτών, που έχουν την ευχέρεια, βάσει των νόμων 4235/2014, άρθρο 68 και 4386/2016, άρθρο 55, να επιλέγουν τα θρησκευτικά τους εγχειρίδια για την ομολογιακή διδασκαλία τους στα σχολεία, τακτική που αντίκειται στην Αρχή της Ισότητας, κατά το άρθρο 4, παρ.1 του Συντάγματος.

Στο άρθρο του ο συντάκτης, αντί να παραθέσει με αντικειμενικότητα το ζήτημα και να εκφράσει τον σεβασμό του προς τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, πληρώνουν φόρους προκειμένου η πολιτεία να εκπληρώσει την εκπαιδευτική της αποστολή και ως εκ τούτου έχουν την απαίτηση να διδάσκονται τα παιδιά τους κατά κύριο λόγο τις βασικές διδασκαλίες της Ορθοδόξου πίστεως, επέλεξε να απομειώσει, με πραγματικά απίστευτη σφοδρότητα, το μάθημα των θρησκευτικών και να το παρουσιάσει ως αίτιο «πνευματικής αποπλάνησης ανηλίκων» και κατ’ επέκταση ως «έγκλημα που πρέπει να διώκεται»! Και ούτε λίγο ούτε πολύ, με τον τρόπο που εκφράζεται, είναι σαν να καλεί τις εισαγγελικές και δικαστικές αρχές, να σύρουν στα δικαστήρια τους καθηγητές θεολόγους, με την κατηγορία του εγκλήματος της αποπλανήσεως ανηλίκων!

Γράφει: «Το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι μάθημα. Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η γνώση του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης Πίστης σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει το δεύτερο, όταν η διδασκαλία δεν παρέχει ούτε ίχνος αντικειμενικής γνώσης, αλλά επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική Πίστη σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς, τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός… Αντικειμενικό είναι, όταν περιγράφεις έναν μύθο, να λες ότι είναι μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου»! Η περιγραφή του βίου, των θαυμάτων, του πάθους και της αναστάσεως του Κυρίου μας δεν είναι μια αντικειμενική περιγραφή ιστορικών γεγονότων, όπως αυτά κατέγραψαν οι ευαγγελιστές και επιβεβαίωσε η αποστολική μας παράδοση και η παγκόσμια ιστορία; Πως μπορεί να ισχυριστεί ότι οι διηγήσεις των ευαγγελιστών για το πρόσωπο του Χριστού και το έργο του αποτελούν αναπόδεικτες ιστορίες, καθ’ όν χρόνον επιβεβαιώνονται ακόμη και από μη χριστιανούς ιστορικούς όπως ο Πλίνιος και ο Ιώσηπος; Εφ’ όσον λοιπόν τα θαύματα και προ παντός η ανάσταση του Κυρίου μας αποτελούν αναντίρρητα ιστορικά γεγονότα, τότε πιο μπορεί να είναι το συμπέρασμα στο οποίο αναπόδραστα θα καταλήξει κάθε απροκατάληπτος άνθρωπος, που αγαπά την αλήθεια, σχετικά με το πρόσωπο του Χριστού; Ας μας απαντήσει ο συντάκτης: Η ανάσταση του Κυρίου μας είναι έργο ανθρωπίνης, ή θείας δυνάμεως; Αφού λοιπόν είναι έργο θείας δυνάμεως, δεν αποτελεί η ανάσταση ένα ισχυρό, ατράνταχτο και αναντίρρητο ιστορικό τεκμήριο, που αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας την Θεότητα του Κυρίου μας; Πως λοιπόν ισχυρίζεται ο συντάκτης ότι η πίστη στο πρόσωπο του Κυρίου μας είναι μια «αναπόδεικτη δογματική πίστη σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς»; Και κατ’επέκταση, πως μπορεί να ισχυριστεί ότι το μάθημα των θρησκευτικών «είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός»; Σε ποιους ήδη Ορθοδόξους μαθητάς; Γιατί σ’ αυτούς απευθύνεται.

Πέραν αυτών, από πότε η επιστημονική γνώση περιορίστηκε μόνο στην «αντικειμενική περιγραφή» φυσικών φαινομένων; Για να φτάσει κάποιος στην αντικειμενική περιγραφή, δεν πέρασε αναγκαστικά από το στάδιο της υπόθεσης; Επίσης πως θα αξιολογήσει τα λεγόμενα «αξιώματα» και «θεωρήματα», όπως για παράδειγμα το πυθαγόρειο θεώρημα, τα οποία είναι αδύνατον να αποδειχθούν αντικειμενικά; Μήπως πρέπει να παύσουν να διδάσκονται, αφού δεν μπορούν να αποδειχθούν; Πότε μελετήθηκαν με απόλυτη πληρότητα τα μυστήρια του μικρόκοσμου και μακρόκοσμου, ώστε να μπορούμε να κάνουμε πλήρη και «αντικειμενική περιγραφή» τους; Δεν είναι γεγονός ότι συνεχώς ανακαλύπτονται καινούργια δεδομένα και διατυπώνονται νέες θεωρίες, που ανατρέπουν τις παλαιότερες, καθώς αλματωδώς εξελίσσεται η επιστήμη και η τεχνολογία; Για παράδειγμα, ποιος αληθινός επιστήμονας πιστεύει σήμερα στη θεωρία της εξελίξεως; Μπορεί να ισχυριστεί ο συντάκτης, ότι τότε που η επιστήμη μας δίδασκε τις παλαιότερες θεωρίες, (που σήμερα πλέον έχουν ανατραπεί από νεωτέρες), μας δίδασκε μύθους, και μας κατηχούσε με αναπόδεικτες θεωρίες;

Αλλά μήπως τα ίδια δεν ισχύουν και στις λεγόμενες ανθρωπιστικές επιστήμες; Πότε ο άνθρωπος μπόρεσε να περιγράψει πλήρως και αντικειμενικώς τα ψυχικά φαινόμενα; Όπως οι ίδιοι οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι και ψυχαναλυτές ομολογούν, τα ψυχικά φαινόμενα χαρακτηρίζονται από πολλούς και απροσδιόριστους παράγοντες, έτσι ώστε να υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες θεωρίες και ερμηνείες για το ίδιο ψυχικό φαινόμενο.

Στη συνέχεια αναφέρει: «Επιδιώκεται να τα πιστέψουν τα παιδιά όλα αυτά και να επηρεάζεται η ζωή τους από την πίστη σε αυτά. Καθιστούν την πίστη τρόπο σκέψης για την παραπέρα ζωή τους». Η επιδίωξη αυτή η οποία θεωρείται από τον συντάκτη απαράδεκτη, αποτελεί απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των γονέων των μαθητών, να μορφώνονται τα παιδιά τους με τις αρχές και τις αξίες της Ορθοδόξου πίστεως, να εμπνέονται από αυτές και να πιστεύουν σ’ αυτές, όπως προβλέπει και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, (Ε.Σ.Δ.Α.). Επίσης η επιδίωξη αυτή αποτελεί κύριο εκπαιδευτικό στόχο όλων των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα. Γιατί λοιπόν θα πρέπει οι άλλες θρησκευτικές κοινότητες να έχουν την δυνατότητα να επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο και μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία να την στερείται; Για ποιο λόγο θα πρέπει να αγνοηθεί η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των γονέων των μαθητών; Που είναι ο σεβασμός προς τις βασικές και θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας; Που είναι ο σεβασμός της θέλησης της πλειοψηφίας; Αλλά μήπως η αγωγή των παιδιών σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, τα χρηστά ήθη, τους νόμους του ελληνικού κράτους και την ομαλή ανάπτυξη της κοινωνικής ζωής; Όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Η Εκκλησία, όπως αποδεικνύει η επί 20 αιώνες ιστορική πορεία της, διαπλάθει και αναδεικνύει πολίτες με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πολιτεία, πολίτες με ευθύτητα, τιμιότητα και ειλικρίνεια προς τα άλλα μέλη της κοινωνίας, με αγάπη και πνεύμα αυτοθυσίας προς τον πλησίον, με αγάπη προς την πατρίδα και με ηρωικό φρόνημα.

Παρά κάτω γράφει: «Το μάθημα των θρησκευτικών μαθαίνει στα παιδιά ότι στον κόσμο μας υφίστανται στ’ αλήθεια υπερφυσικές οντότητες και επιρροές. Αυτό είναι ψεύδος που έρχεται σε εμφανώς κατάφορη αντίφαση με τη διδασκαλία των επιστημονικών μαθημάτων, που μαθαίνει στα παιδιά μας στο σχολείο πώς αληθινά είναι και πώς λειτουργεί ο κόσμος». Πιο επιστημονικό μάθημα απέδειξε ότι δεν «υφίστανται» υπερφυσικές οντότητες, και ότι δεν υπάρχει Θεός; Η ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί να εκφρασθεί με μαθηματικούς όρους. Δεν είναι γνώσις η οποία αποκτάται με το πείραμα, ή με άλλες επιστημονικές μεθόδους. Και προ παντός δεν είναι διανοητικό λειτούργημα, ή ανθρώπινη ανακάλυψη. Είναι εμπειρία, αποκάλυψη Θεού στους ανθρώπους εκείνους που έχουν καθαρή καρδιά και αγαπούν την αλήθεια. Όλοι σχεδόν οι μεγάλοι επιστήμονες παραδέχονται και ομολογούν, ότι η χριστιανική πίστη δεν έρχεται σε αντίθεση με τις φυσικές επιστήμες. Ενδεικτικά παραθέτουμε την ομολογία ενός εξ’ αυτών: Ο Henri Lecomte, μεγάλος Γάλλος βοτανολόγος και μέλος της Παρισινής Ακαδημίας των Επιστημών, όταν ρωτήθηκε εάν η θρησκεία συμβιβάζεται με την επιστημονική έρευνα απάντησε: «Ο ανταγωνισμός μεταξύ επιστήμης και θρησκείας υπάρχει μόνον εις το πνεύμα εκείνων που επιμόνως το θέλουν. Εις την πραγματικότητα η επιστήμη και η θρησκεία εξελίσσονται με τα ίδιά των μέσα, εις εδάφη τα οποία είναι ουσιωδώς διάφορα. Το να θέλει κανείς να αντιτάσσει την μίαν κατά της άλλης, αποδεικνύει απλώς ότι τας παραγνωρίζει», («Η Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών περί σχέσεως Θρησκείας και Επιστήμης», μτφρ. Κ. Μεταλληνού, Αθήναι 1932, σελ. 83).

Παρά κάτω γράφει: «Πραγματικό μάθημα» θα είναι όταν «περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και έτσι μπορεί να είναι υποχρεωτικό μάθημα. Γνώση». Για πιο λόγο θα πρέπει το μάθημα των θρησκευτικών να περιορίσει την αποστολή του στην μετάδοση απλών γνώσεων και να παρεμποδίζει τους μαθητές να περάσουν από την γνώση στην πίστη; Η Ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και δεν εξαναγκάζει κανέναν να περάσει διά της βίας από την απλή γνώση στην πίστη. Το μάθημα των θρησκευτικών, (όπως αυτό ήταν διαμορφωμένο στα παλαιότερα προγράμματα σπουδών), προσφέρει μεν τις αλήθειες της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ωστόσο όμως δεν εξαναγκάζει τον μαθητή, αλλά τον αφήνει ελεύθερο να κρίνει από μόνος του, αν θα παραμείνει στο επίπεδο της απλής γνώσεως, ή θα κάνει ένα βήμα πιο πέρα και θα περάσει από τη γνώση στην πίστη, για να γίνει ζωντανό και συνειδητό μέλος της Εκκλησίας.

Δεν θα πρέπει επίσης να αγνοείται το γεγονός ότι το γνωστικό αντικείμενο του μαθήματος των θρησκευτικών έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα γνωστικά αντικείμενα των άλλων επιστημών. Ενώ δηλαδή τα γνωστικά αντικείμενα όλων των επιστημών εκτείνονται στο πεδίο του κτιστού κόσμου, στην περίπτωση του μαθήματος των θρησκευτικών το γνωστικό αντικείμενο είναι το υπέρτατο Ον. Είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή της δημιουργίας του ανθρώπου, επί χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, υπήρξε αντικείμενο δέους, λατρείας, αγάπης και αφοσιώσεως. Η αγαπητική στροφή του ανθρώπου προς το θείον είναι έμφυτη μέσα στο άνθρωπο, έχει τις ρίζες της και τα θεμέλιά της στα ενδότερα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως. Επομένως το μάθημα των θρησκευτικών οφείλει να λάβει σοβαρά υπ’ όψη της αυτή την έμφυτη αγαπητική στροφή των παιδιών προς το θείον και κατ’ ακολουθία την θέληση πολλών εξ’ αυτών να περάσουν από τη γνώση στην πίστη, να αγαπήσουν μ’ άλλα λόγια τον Χριστό ως αληθινό Θεό και να ενταχθούν στη ζωή της Εκκλησίας.

Πάντως είναι άξιο πολλής προσοχής το γεγονός, ότι ο συντάκτης δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το μάθημα των θρησκευτικών και το πέρασμα των μαθητών από την γνώση στην πίστη των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, για τις οποίες δεν κάνει ούτε καν νύξη. Αν ήταν αμερόληπτος ερευνητής του θέματος, δεν θα έπρεπε να αναφερθεί οπωσδήποτε και σ’ αυτές; Σίγουρα. Πως συμβαίνει για παράδειγμα να μην ενδιαφέρεται, αλλά να προσπερνά αδιάφορα το γεγονός, ότι εξ’ αιτίας της διδασκαλίας του Ισλάμ στα σχολεία των μουσουλμάνων, σήμερα πολλοί εξ’ αυτών καταντούν τζιχαντιστές και εξτρεμιστές, που σκορπούν γύρω τους τον θάνατο σε χιλιάδες αθώα θύματα; Τι έχει να πει για την φοβερή αυτή κοινωνική πληγή που μαστίζει σήμερα την ανθρωπότητα, η οποία βέβαια είναι καρπός της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών του Ισλάμ; Έχει τη δύναμη και την τόλμη να κάνει μια απλή σύγκριση της περί Τζιχάντ διδασκαλίας του Κορανίου με την «Επί του Όρους Ομιλία» του Κυρίου και την περί αγάπης διδασκαλία του αποστόλου Παύλου; (βλ. Α΄ Κορ. κεφ. 13).

Τέλος, δίκην μεγάλου ιεροδικαστή, προσπαθεί να προκαταλάβει τους δικαστές του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας μας, αποφαινόμενος ότι «Εάν το Σ.τ.Ε. κρίνει ότι για τους αποδεχόμενους το περιεχόμενο του ισχύοντος μαθήματος ως αληθινό ή επιθυμητό δεν υπάρχει παραβίαση των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος, αλλά ότι υπάρχει για όσους το θεωρούν ψευδές ή θρησκευτικά ανεπιθύμητο, τότε γι’ αυτούς οφείλει να νομολογήσει προαιρετικότητα συμμετοχής τους στο μάθημα μέσω υπεύθυνης δήλωσης αποχής, λόγω παραβίασης γι’ αυτούς των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος σε συνδυασμό με τον Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, βάσει του οποίου δεν οφείλεις να δηλώσεις τι είσαι ή τι δεν είσαι». Στ’ αλήθεια δεν γνωρίζει ότι οι γονείς των μαθητών, οι οποίοι δεν αποδέχονται το μάθημα των θρησκευτικών, έχουν τη δυνατότητα να απαλλαγούν τα παιδιά τους από τη διδασκαλία του; Αν δεν το γνωρίζει είναι δικαιολογημένος, εάν το γνωρίζει, γιατί το αναφέρει; Εκπλησσόμαστε πραγματικά!

Περαίνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την λύπη μας και την απογοήτευσή μας για την γενική κατάπτωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Εν προκειμένω ο συντάκτης, αντί να παρουσιάσει σφαιρικά το πρόβλημα και να κάμει αντικειμενική εκτίμηση, σεβόμενος την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, χτυπά ανηλεώς και μονόπλευρα την Ορθόδοξη πίστη, γενόμενος, ηθελημένα ή αθέλητα, όργανο και φερέφωνο της νεοεποχίτικης ιδεολογίας, που θέλει το μάθημα των θρησκευτικών εργαλείο για την προώθηση της πολυπολιτισμικότητος, του θρησκευτικού συγκρητισμού και της Πανθρησκείας. Προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίσει τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο κ. Π. Παπαγεωργίου, ώστε να παραμερίσει τους παραμορφωτικούς φακούς της στείρας αντιχριστιανικής προπαγάνδας, ώστε να ασκεί με αντικειμενικότητα το υψηλό λειτούργημα της δημοσιογραφίας και να οδηγηθεί σε μετάνοια για τις άδικες για την ορθόδοξη πίστη μας θέσεις του.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Όταν ο "Φραγκισμός" "βαπτίζεται" εκσυγχρονισμός

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15η Νοεμβρίου 2018

ΟΤΑΝ Ο «ΦΡΑΓΚΙΣΜΟΣ» «ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ» ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και η αγία Του Εκκλησία είναι το διαχρονικό «αντιλεγόμενο σημείο» της ανθρώπινης ιστορίας, όπως το προφήτευσε μεγαλόπνοα ο μεγάλος προφήτης άγιος Συμεών ο Θεοδόχος στο Ναό των Ιεροσολύμων, (Λουκ.2,22). Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να λύσει τα έργα του Σατανά, να καταργήσει το δαιμονικό βασίλειό του και να εγκαταστήσει στη γη τη δική Του Βασιλεία, που είναι βασιλεία ειρήνης, δικαιοσύνης, αγάπης, καταλλαγής και συναδελφώσεως των ανθρώπων. Ήρθε να δημιουργήσει την «καινή κτίση», (Β΄Κορ.5,17), όπου θα μπορεί το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, με τη Χάρη του Θεού, να πραγματώνει τη σωτηρία του και να μορφώνει στον εαυτό του εις «καινόν άνθρωπον» (Εφ.4,24), ο οποίος θα είναι «σύμμορφος του Χριστού», (Ρωμ.8,29). Επειδή όμως η βασιλεία Του δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», (Ιω.18,36), ο πτωτικός και αμαρτωλός κόσμος,πίσω από τον οποίο κρύβεταιο διάβολος,ο «άρχων του κόσμου τούτου», (Ιω.16,11), πολεμάει τον Χριστό και την Εκκλησία Του με πρωτοφανή λύσσα, με σκοπό να εκμηδενίσει το απολυτρωτικό του έργο.

Η πάλη αυτήτου πτωτικού κόσμου κατά του Χριστού γίνεται με πολλούς τρόπους. Ένας από τους πλέον αποτελεσματικούς, είναι η κατά κόσμον φιλοσοφία, την οποία ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει ως «κενή απάτη»: «Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών διά της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν», (Κολ.2,8). Αν μελετήσουμε την εκκλησιαστική και την παγκόσμια ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι ο πτωτικός άνθρωποςαπέρριψετην ευαγγελική διδασκαλία και την κατά Χριστόν φιλοσοφία, την οποία θεώρησε ως εσχάτη μωρία, (βλ.Α΄Κορ.1,21), ενώ εξύψωσε την ανθρώπινη φιλοσοφία ως την μόνη αληθινή σοφία. Δημιούργησε πλείστα όσα φιλοσοφικά συστήματα, μέσω των οποίων προσπάθησε, στηριζόμενος στη δύναμη της λογικής του, να δώσει απάντηση στα μεγάλα πανανθρώπινα ερωτήματα περί του Θεού, του κόσμου και του ανθρώπου,περί των παρόντων και των μελλόντων. Ματαίως στη συνέχειαοι Απολογητές των πρωτοχριστιανικών χρόνων και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας προσπάθησαν να εξηγήσουν, ότι η θεία σοφία υπερέχει ασυγκρίτως της κοσμικής, διότι είναι απαλλαγμένη από κάθε πλάνη και ψεύδος,που αποτελούν τα αναγκαία επακόλουθα της αμαρτίας και της εκπτώσεως του ανθρώπου στο νόμο της φθοράς και του θανάτου.

Στα νεώτερα χρόνια, κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο, με την ανάπτυξη του λεγομένου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, θεοποιήθηκε η ανθρώπινη λογική, και τη θέση του Θεού πήρε ο ορθολογιστής άνθρωπος, ο οποίος έγινε το μέτρο αξιολογήσεως των πάντων και το ύψιστο κριτήριο. Μέσα σ’ αυτό το «κλίμα» αναπτύχθηκε ο νεώτερος αντιχριστιανισμός, ο οποίος στη συνέχεια διαχωρίστηκε σε δύο ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις, τη «δεξιά» και την «αριστερή». Και οι δύο έχουν ουσιαστικά το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο,αλλά και τον ίδιο στόχο. Να αναγάγουνδηλαδή τον άνθρωπο σε «υπεράνθρωπο», ώστε να πάρει τη θέση του Θεού. Η μεν πρώτη, η «δεξιά»πολεμάει τον Χριστό και την Εκκλησία υπογείως και συγκεκαλυμμένα, με δόλια και σκοτεινά μέσα, καλλιεργώντας και προάγοντας την φιλελεύθερη ασυδοσία, ενώ η δεύτερη, η «αριστερή», φανερά και κατά μέτωπον, χρησιμοποιώντας τη βία και τον καταναγκασμό. Είναι δε γεγονός αναντίρρητο, ότι η ανθρωπότητα τους δύο τελευταίους αιώνες καρκινοβατεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο τρομερές συμπληγάδες και υποφέρει από τα παρεπόμενά τους.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από άρθρο στην «συντηρητική» εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (φυλ.22-10-2018), του δημοσιογράφου κ. Ανδρέα Ζαμπούκα, με τίτλο: «Ο ιδιότυπος Ελληνικός Φονταμενταλισμός». Ο συντάκτης ισχυρίζεται ότι υπάρχει στην Ελλάδα ένα ισχυρό φαινόμενο φονταμενταλισμού, το οποίο «υπηρετείται», τόσο από την Εκκλησία, όσο και από την «αριστερά», με σοβαρές επιπτώσεις στην πορεία των εθνικών και κοινωνικών μας ζητημάτων. Γράφει: «Οι φονταμενταλιστές αρνούνται τη διάκριση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού. Η θρησκεία (σ.σ. κατά τους φονταμενταλιστές)δεν πρέπει να προορίζεται στην ‘ιδιωτική’ σφαίρα, αλλά πρέπει να μπορεί να εκφράζεται και στη δημόσια. Θεωρούν ότι με τον διαχωρισμό τα παραδοσιακά κοινωνικά πρότυπα, οι δομές και αξίες αποδυναμώνονται. Ότι πλήττεται η πρωταρχικά πολιτιστική ταυτότητα (θρησκεία και εθνική ρίζα) από τον ορθολογισμό της κοσμικής δημόσιας σφαίρας. Η οποία αναγκαστικά προτάσσει την πολιτειακή ταυτότητα, υπονομεύοντας την πρωταρχικότατα της συλλογικής πολιτισμικής ταυτότητας.Οι φονταμενταλιστές, στην ουσία, δεν ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία, την πολιτεία, τα συντάγματα, τους νόμους και τους θεσμούς, παρά μόνο αν είναι ενταγμένα σε ένα πλαίσιο παραδόσεων και δογματικής καθαρότητας… Τι είδους κράτος πρέπει να έχουμε για να ικανοποιείται ο φονταμενταλισμός; Σίγουρα, το κράτος δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό και ανεκτικό, δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερο και δε μπορεί να εξυπηρετεί τα ανθρώπινα δικαιώματα ως κράτος δικαίου».

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε εδώ είναι ότικάνει το σοβαρό λάθος να βλέπει την Ορθόδοξη Εκκλησία «κοινωνιολογικά», ως ένα είδος πολιτικού συμπτώματος και μάλιστα να τη συγκρίνει με τους πολιτικούς σχηματισμούς της «αριστεράς» στη χώρα μας.Ένα δεύτερο λάθος είναι ότι μεταξύ των φονταμενταλιστών συμπεριλαμβάνει και την Εκκλησία μας. Διότι στη συνέχεια γράφει ότι «γνωρίζουμε καλά και τον ρόλο της Εκκλησίας και τον ρόλο των «καπετανάτων» στην καλλιέργεια της φονταμενταλιστικής συνείδησης των Ελλήνων». Αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο φονταμενταλισμός, η βία, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, το μίσος κ.λ.π. είναι έννοιες απόλυτα ασυμβίβαστες με την γνήσια χριστιανική διδασκαλία. Αν ενδεχομένως παρατηρούνται τέτοιου είδους φαινόμενα στο χώρο της Εκκλησίας, αυτά αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις αρρωστημένωνκαταστάσεων, τις οποίες ουδέποτε η Εκκλησία υιοθέτησε και ενσωμάτωσε στη διδασκαλία της.

Σε αντίθεση με την Εκκλησία παρουσιάζεται η πολιτεία, η οποία, ελεύθερη από συμπλέγματα φονταμενταλισμού και μισαλλοδοξίας, ψήφισε την περίφημη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος», στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, (15-1-1822), «ένα συγκλονιστικό κείμενο που διαπνέεται από τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ιδεώδη της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης…». Η αλήθεια είναι ότι το όντως συγκλονιστικό αυτό κείμενο, όπως καιόλα τα κείμενα των αγωνιστών της ελληνικής επαναστάσεως, ήταν κατά κύριο λόγο διαποτισμένα όχι «από τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ιδεώδη της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης», αλλά από την ελληνορθόδοξη Παράδοση. Και τούτο διότι εκφράζουν την εν Χριστώ ελευθερία και τον σεβασμό του ανθρωπίνου προσώπου, όπως τη βιώνει η Ορθόδοξη πίστη μας. Κάτι που αποσιωπά, (άγνωστο γιατί), ο συντάκτης. Αν η «Διακήρυξη της Επιδαύρου», όπως και τα άλλα κείμενα του αγώνα, ήταν διαποτισμένα μόνον από την αμερικάνικη και γαλλική επανάσταση, δεν θα έθεταν τον Χριστό ως κεφαλή του Έθνους και δεν θα απόπνεαν το άρωμα της Ορθοδοξίας.

Παρά κάτω γράφει, ότι «στη συνέχεια, λίγο πολύ, ξέρουμε πως ο θρησκευτικός και ο ‘βαλκανικός’ φονταμενταλισμός κυριάρχησαν, επιβάλλοντας την κυρίαρχη εθνική ιδεολογία της παράδοσης και όχι του εκσυγχρονισμού». Προφανώς ως «εκσυγχρονισμό» εννοεί την αθεϊστική ιδεολογία των διανοουμένων της Δύσεως, την ξενόφερτη Βαυαροκρατία και τους κάθε λογίς πολιτικούς, που υπηρετούσαν τα συμφέροντα των τότε μεγάλων δυνάμεων. Πράγματι οι αιρετικοί Βαυαροί «προστάτες» μας, φρόντισαν να «εκσυγχρονίσουν» το νεοσύστατο Βασίλειο της Ελλάδος, κατά τα παποπροτεσταντικά πρότυπα, αφ’ ενός μεν διαλύοντας όλο σχεδόν τον Ορθόδοξο ελλαδικό Μοναχισμό και αρπάζοντας την μοναστηριακή του περιουσία, και αφ’ ετέρου περιφρονώντας και απαξιώνοντας όλους εκείνους τους ήρωες της ελληνικής Επαναστάσεως, που με αίματα και θυσίες αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση του έθνους από τον τουρκικό ζυγό. Περιφρονώντας δηλαδή όλους εκείνους, που έκαναν τα σώματά τους κόσκινα από τις σφαίρες των τούρκων, καθ’ όν χρόνον αυτοί δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά για την απελευθέρωση της πατρίδος. Πράγματι ωραίο «εκσυγχρονισμό» μας έφεραν οι Βαυαροί! Έναν «εκσυγχρονισμό» που δεν ξέρει να εκτιμήσει, τι σημαίνει ηρωϊσμός, τι σημαίνει να θυσιάζεσαι για την πατρίδα. Έναν «εκσυγχρονισμό» που αφήνει τον μεγάλο εθνικό ήρωα της πατρίδος, τον Νικηταρά, να πεθάνει,ζητιανεύοντας στους δρόμους του Πειραιά και πολλούς άλλους ήρωες σε εσχάτη καταφρόνηση. Στα κατορθώματα των «εκσυγχρονιστών» δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και τη φρικτή δολοφονία μιας μεγάλης προσωπικότητος, του πρώτου και μοναδικού άξιου κυβερνήτου της Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια, μετά την οποία, ως γνωστόν, επακολούθησε η φρικτή Βαυαροκρατία. Ο Θεός μας έστειλε έναν άξιο κυβερνήτη με ευσέβεια, πίστη και προσήλωση στις ελληνοχριστιανικές παραδόσεις για να μας κυβερνήσει, αλλά εμείς τον δολοφονήσαμε. Αφού λοιπόν αποδειχθήκαμε ανάξιοι αυτής της μεγάλης δωρεάς του Θεού, παρεχώρησε στη συνέχεια ο Θεός, να μας κυβερνήσουν οι ξενόφερτοι Βαυαροί.

Όμως ένας τέτοιου είδους «εκσυγχρονισμός» που αλλοτριώνει και αποξενώνει το Έθνος μας από τις πνευματικές και πολιτιστικές του ρίζες, ένας «εκσυγχρονισμός» που προάγει την αδικία και την απανθρωπιά, που δε διστάζει να φθάσει ακόμη και στο έγκλημα,είναι ολέθριος και επικίνδυνος για την πατρίδα. Και ευτυχώς που ο Θεός προνόησε στην κρίσιμη εκείνη εποχή, να εμφανιστούν ορισμένες μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Οικονόμου, ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ο Χριστοφόρος Παπουλάκος, κ.α. οι οποίοι αγωνίστηκαν σθεναρά για την διαφύλαξη και διάσωση της ελληνορθοδόξου Παραδόσεως και ιδιοπροσωπίας μας στο τότε νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Στη συνέχεια κάνει λόγο για «μια ιδιότυπη εμμονή στις ρίζες. Σε οποιεσδήποτε ρίζες. Αρκεί να εξυπηρετούν ένα μύθο ή μια φαντασίωση για το παρελθόν. Είτε για εθνοθρησκευτικό ιδεώδες είτε για σοβινιστικούς ύμνους είτε για ιδεολογικές «θρησκοληψίες». Προφανώς ως ρίζες εννοεί την Ορθόδοξη πίστη, τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, τις πολιτιστικές αξίες και γενικά την ελληνορθόδοξη Παράδοση του Έθνους μας. Όλες αυτές οι «ρίζες», για τις οποίες ομιλεί τόσο απαξιωτικά, όχι μόνο δεν αποτελούν «ένα μύθο ή μια φαντασίωση για το παρελθόν», όπως εσφαλμένα νομίζει, αλλά αντίθετα μάλιστα αποτελούν τα ζώπυρα του Έθνους, όλα εκείνα τα πνευματικά και πολιτιστικά στοιχεία, χάρις στα οποία κρατήθηκε όρθιο επί δύο χιλιάδες χρόνια και απέφυγε τον αφανισμό και τη διάλυση. Αδυνατεί επίσης να κατανοήσει ότι ο αληθινός «εκσυγχρονισμός» δεν είναι απλώς μια οποιαδήποτε δυναμική πορεία προς τα εμπρός, ούτε η δουλική απομίμηση ξένων προτύπων, αλλά προ πάντων και κυρίως η διαφύλαξη της γνήσιας ελληνορθόδοξης Παράδοσής μας, η οποία αποτελεί ανεκτίμητη διαχρονική αξία. Τον πολύτιμο αυτόν θησαυρό εμείς οι νεοέλληνες δυστυχώς τον απεμπολήσαμε, θαμπωμένοι από τα φανταχτερά, και απατηλά πρότυπα της παρηκμασμένης δυτικής Παραδόσεως και κουλτούρας. Μπορεί να δημιουργεί παραδοξότητα, ή και μειδιάματα ο θρύλος του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά» σε μάς τους σύγχρονους Έλληνες, αλλά η πίστη σ’ αυτόν δεν άφησε να σβήσει ο πόθος και η ελπίδα της λευτεριάς! Επίσης αν δεν υπήρχε η ενδόμυχη ελπίδα και η λαχτάρα για πλήρη εθνική αποκατάσταση, ακόμα και το «πάρσιμο της Αγια-Σοφιάς», αυτό που ονομάστηκε «Μεγάλη Ιδέα», στους ηρωικούς αγωνιστές των Βαλκανικών πολέμων, σήμερα τα σύνορα της Ελλάδας θα ήταν στο Δομοκό και την Άρτα!

Περαίνοντας εκφράζουμε την πικρία μας γι’ αυτό το δημοσίευμα, όχι μόνο διότι ο συντάκτης φαίνεται να αγνοεί, που βρίσκεται ο αληθινός και γνήσιος εκσυγχρονισμός, αλλά και διότι καταλογίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία φονταμενταλιστικές ιδεολογικές καταβολές και πρακτικές. Αν μελετούσε εκκλησιαστική ιστορία, θα βεβαιωνόταν για τον υπέρτατο και σωτήριο ρόλο της Εκκλησίας στην ανθρωπότητα. Θα διαπίστωνε ότι το σημερινό παγκόσμιο δίκαιο και οι ανθρωπιστικοί θεσμοί είναι βαθύτατα διαποτισμένοι από την χριστιανική διδασκαλία, για να αποτελεί σήμερα το αντίβαρο στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Θα διαπίστωνε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε η τροφός και το στήριγμα του Γένους μας, χωρίς να καταφρονεί κανένα άλλο έθνος, λαό και ανθρώπινο πρόσωπο, με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Φαίνεται να αγνοεί ότι η μισαλλοδοξία, η βία, ο φυλετισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι γέννημα όχι της Ορθοδοξίας, αλλά του Φραγκισμού, ο οποίος έχει διαποτίσει μέχρι μυελού οστέων τη δυτική κουλτούρα. Τα εκφυλιστικά αυτά συμπτώματα, τα οποία συναντώνται στη χώρα μας και ταλαιπωρούν το λαό μας, εισάγονται από τη «εκσυγχρονισμένη» Δύση, στην οποίακαλλιεργήθηκαν και εφαρμόστηκαν. Πέρασαν στην ελληνική κοινωνία μέσω των ιδεολογιών της «δεξιάς» και της «αριστεράς», του διπρόσωπου υλισμού, ο οποίος κατατρώγει τα εθνικά μας σωθικά εδώ και πολλές δεκαετίες. Μακάρι ο κ. Ζαμπούκας, να βγάλει τις ιδεολογικές του παρωπίδες, για να δει και να διαπιστώσει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η πραγματική πρόοδος σε προσωπικό, κοινωνικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Το έχει αποδείξει μέχρι τώρα η δισχιλιόχρονη πορεία Της στην ιστορία!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ομιλία Για τη Μακεδονία και το "Προσύμφωνο" των Πρεσπών στην Κόρινθο

Ομιλία Για τη Μακεδονία και το "Προσύμφωνο" των Πρεσπών στην Κόρινθο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018 και ώρα 11:00 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Κορίνθου, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση-ομιλία με ομιλητή τον Θεοφάνη Μαλκίδη, διδάκτορα Κοινωνικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, με θέμα: «Ελληνισμός διωκόμενος, από τον Καποδίστρια και τη γενοκτονία, στη Μακεδονία».

Η Μακεδονία είναι Ελλάδα και δεν εκχωρείται για κανένα λόγο. Η Ιστορία δεν αλλοιώνεται και δεν ξαναγράφεται.

Εκ μέρους των διοργανωτών, καλούνται όλοι οι Κορίνθιοι πολίτες, να δώσουν το παρών στην ομιλία για τη Μακεδονία μας.

Διοργάνωση:

Σύλλογος Ποντίων Κορινθίας
Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου
Σύλλογος Βορειοηπειρωτών Κορινθίας "ο Άγιος Δονάτος"
Κορινθιακή Εστία Ιστορικών-Λαογραφικών Ερευνών
Αλληλοβοηθητικός Σύλλογος Πολυτέκνων Κορινθίας
Π.Ε.Θ. Κορινθίας

«Το έθνος μας είναι ορθόδοξο»: Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ στον Αυτ...

Έντονη αντίδραση της Εκκλησίας της Κρήτης για συμφωνία Τσίπρα - Ιερώνυμου και συνταγματική αναθεώρηση

Έντονη αντίδραση της Εκκλησίας της Κρήτης για συμφωνία Τσίπρα - Ιερώνυμου και συνταγματική αναθεώρηση

Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης συνῆλθε στίς 10 Νοεμβρίου 2018, στό Ἡράκλειο, σέ ἔκτακτη Συνεδρία καί ἀσχολήθηκε μέ θέματα πού εἶναι στήν ἐπικαιρότητα τίς ἡμέρες αὐτές,
καί συγκεκριμένα: α. τήν προτεινόμενη ἀναθεώρηση ἄρθρων τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, β. τή μισθοδοσία τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί γ. τήν ἐκκλησιαστική περιουσία.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος συζήτησε τά μείζονος σημασίας θέματα αὐτά καί μελέτησε τίς διάφορες ἐκκλησιαστικές, κοινωνικές, νομικές καί ἄλλες προεκτάσεις καί παραμέτρους, μέ συναίσθηση τῆς σπουδαιότητας τῶν θέσεων καί Ἀποφάσεών Της ἔναντι τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἱστορίας.

Γιά τό θέμα τῆς προτεινόμενης ἀναθεώρησης ἄρθρων τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος ἀπό τήν Κυβέρνηση ἡ Ἱερά Σύνοδος ὁμόφωνα ἀποφάσισε καί δηλώνει τά ἑξῆς:

1. Θεωρεῖ ἀπαράδεκτη τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἄρθρου 21, τό ὁποῖο ἀναφέρεται καί προστατεύει τόν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογένειας, πού σύμφωνα μέ τό ἰσχύον Σύνταγμα ἀποτελεῖ «θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του Έθνους» καί τελεῖ ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους καί δηλώνει ρητῶς τήν ἀντίρρησή Της στήν ἀπάλειψη τῆς διατύπωσης αὐτῆς ἀπό τό Σύνταγμα. Ἀρχιερεῖς καθώς καί κληρικοί τῆς Μεγαλονήσου δέχονται συνεχῶς αἰτήματα καί διαμαρτυρίες τοῦ λαοῦ γιά τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει σήμερα ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τό πρῶτο κύτταρο τῆς κοινωνίας μας καί μάλιστα σέ μέρες πού ἡ Πατρίδα μας ἔχει ἔντονο δημογραφικό πρόβλημα. Ἡ οἰκογένεια χρειάζεται σαφῆ Συνταγματική προστασία καί ὄχι ἀποδόμηση.

2. Ἡ Ἱερά Σύνοδος, κατ᾽ ἀρχήν, διαφωνεῖ ρητά μέ τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, καθώς οὐδεμία Ἐθνική, κοινωνική ἤ νομική ἀνάγκη ἐπιβάλλει τοῦτο. Αὐτή τή θέση, ἐξέφρασε καί ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, στό ἀπό 1ης Αὐγούστου 2017 Σεπτό Πατριαρχικό Του γράμμα, πρός τόν Ἐξοχώτατο Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος.

Σέ κάθε περίπτωση, ἡ Ἐκκλησία Κρήτης διαφωνεῖ μέ τήν προτεινόμενη προσθήκη τῆς φράσης: «Η Ελληνική Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη», στό 3ο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος. Δηλώνει τόν σεβασμό Της σέ κάθε θρήσκευμα, τό ὁποῖο προστατεύεται καί σήμερα ἐπαρκῶς ἀπό τό Σύνταγμα (ἄρθρο 13, παρ.2) καί τή νομοθεσία τοῦ Κράτους. Οἱ νομικές προεκτάσεις τῆς προτεινόμενης εἰσαγωγῆς τῆς φράσης ὅτι «Η Ελληνική Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη» δέν εἶναι σαφεῖς. Κάθε πειραματισμός καί ἀκροβασία στό θέμα αὐτό θά ἐπιφέρει στό μέλλον ἀρνητικές συνέπειες εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί σημαῖνει ἄραγε, γιά τόν λαό καί τήν Ἐκκλησία, ὁ ἐν λόγῳ ὅρος περί θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τῆς Ἑλλάδας; Πῶς ἑρμηνεύεται ἀπό πλευρᾶς τῆς Πολιτείας;

Ἐπίσης, ἡ προτεινόμενη ἀναθεώρηση τοῦ ἄρθρου 3, δέν κατονομάζει ρητά τή δικαιοδοσιακή ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, δηλαδή ὅτι εἶναι Ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία ὑπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, καθώς καί ὅτι διοικεῖται μέ δικό Της Καταστατικό Χάρτη.

Γιά τό θέμα τῆς ἀξιοποίησης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας, ἡ Ἱερά Σύνοδος ὁμόφωνα ἀποφάσισε καί δηλώνει τά ἑξῆς:

Ὅσα ἀκούγονται καί φημολογοῦνται γιά ἀμύθητη δῆθεν περιουσία τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα. Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης διαχρονικά ἔδωσε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς περιουσίας Της ὑπέρ ἀναξιοπαθούντων ἀνθρώπων, ὑπέρ τοῦ Ταμείου Ἐφέδρων Πολεμιστῶν, γιά ὑποτροφίες ἄπορων φοιτητῶν καί ἐνίσχυσε τίς προνοιακές δομές τῆς Ἐκκλησίας, γιά τή στήριξη καί τή βοήθεια ἐμπερίστατων συνανθρώπων μας σέ ὅλη τήν Κρήτη. Ἐπίσης, μεγάλο μέρος τῆς περιουσίας Της δόθηκε στήν Πολιτεία γιά νά καλύπτει τή μισθοδοσία τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου. Ἡ σημερινή ὑπάρχουσα ἐκκλησιαστική περιουσία στήν Μεγαλόνησο, στό μεγαλύτερό της μέρος εἶναι ἄνευ ἀξίας καί εἶναι ἀδύνατο αὐτή νά καλύψει τή μισθοδοσία τῶν κληρικῶν τῆς Κρήτης. Συνεπῶς, γιά ποιό «κοινό ταμεῖο» συζητοῦμε, τό ὁποῖο θά εἶναι ἱκανό νά καλύψει τίς μισθολογικές ἀνάγκες τῶν κληρικῶν μας;

Γιά τό θέμα τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου ἡ Ἱερά Σύνοδος ὁμόφωνα ἀποφάσισε καί δηλώνει:

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης τιμᾶ τούς κληρικούς Της καί ἀναγνωρίζει ὅτι ἐργάζονται φιλότιμα στή διακονία τους. Ὁ ρόλος τοῦ Κρητικοῦ Ἱερέα εἶναι ὄχι μόνο Ἐκκλησιαστικός, ἀλλά Ἐθνικός καί κοινωνικός. Ἰδιαίτερα στά χρόνια αὐτά τῆς παρατεινόμενης κρίσης, ὁ κληρικός τῆς Κρήτης εἶναι ἐκεῖνος πού ἀνέλαβε πολύπτυχους ρόλους καί πρωτοβουλίες γιά τήν ἀντιμετώπιση καθημερινῶν προβλημάτων καί δυσκολιῶν τοῦ λαοῦ μας, διαφυλάττοντας τήν κοινωνική συνοχή. Στό πλαίσιο αὐτό ἡ Ἱερά Σύνοδος δηλώνει ἀπερίφραστα ὅτι ἡ ὑπάρχουσα νομοθετημένη μισθοδοσία τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, πού ἐπί σειρά δεκαετιῶν ἔχει δοκιμασθεῖ, δέν χρήζει ὁποιασδήποτε ἀλλαγῆς. Ὅσα δημοσιεύθηκαν γιά τήν ἀλλαγή τοῦ καθεστῶτος στή μισθοδοσία τῆς κληρικῶν, δέν διασφαλίζουν τά ἐργασιακά δικαιώματα καί ἀφήνουν κενά καί ἀσάφειες σέ πολλά ἐπίπεδα. Μέ τόν τρόπο αὐτό, τό μέλλον τῶν ἑκατοντάδων κληρικῶν τῆς Κρήτης, ὡς καί τῶν οἰκογενειῶν τους, κάποιες ἀπό τίς ὁποῖες εἶναι πολύτεκνες, εἶναι μετέωρο καί ἀμφισβητούμενο. Ἡ Ἱερά Σύνοδος θά διασφαλίσει μέ κάθε νόμιμο τρόπο τήν ἀξιοπρέπεια τῶν κληρικῶν καί τῶν οἰκογενειῶν τους, πού ὑπηρετοῦν τήν Ἐκκλησία Κρήτης καί δέν θά ἐπιτρέψει τή βίαιη δυσμενῆ μεταβολή τοῦ ἐργασιακοῦ καθεστῶτος τους, μέ ἀναίτιες καταστρατηγήσεις κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους.

Ἄν σήμερα πολλοί σιωποῦν γιά τήν ἐπιχειρούμενη καταπάτηση τῶν ἐργασιακῶν δικαιωμάτων τῶν κληρικῶν, νά γνωρίζουν ὅτι αὔριο εἶναι ἐνδεχόμενο νά βρεθοῦν καί αὐτοί στήν ἴδια θέση.

Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης δηλώνει ὅτι οὐδεμία ἐπίσημη ἤ ἀνεπίσημη ἐνημέρωση εἶχε γιά ὅσα ἀνακοινώθηκαν σχετικά μέ τά παραπάνω καί ἐκφράζει τή δυσαρέσκεια καί τήν ἔντονη διαμαρτυρία Της πρός τήν Ἑλληνική Πολιτεία.

Ἀντιπροσωπεία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, μαζί μέ ἐκπροσώπους τῶν Ἱερῶν Συνδέσμων τῶν Κληρικῶν τῆς Κρήτης, πού ἐκφράζουν τούς ἐννιακόσιους καί πλέον κληρικούς τῆς Κρήτης, θά μεταβοῦν ἄμεσα στούς Ἀρχηγούς τῶν Κομμάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, γιά νά καταθέσουν Ὑπόμνημα καί νά ὑποστηρίξουν ἐπίσημα τίς παραπάνω θέσεις τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης. Ἐπίσης, θά κληθοῦν οἱ Βουλευτές καθώς καί ἄλλοι Φορεῖς τῆς Μεγαλονήσου Κρήτης, γιά νά ἐνημερωθοῦν γιά τίς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης γιά ὅλα τά παραπάνω θέματα, τά ὁποῖα ἅπτονται τῆς Ἱστορίας καί τῶν Παραδόσεων τοῦ Κρητικοῦ λαοῦ.

Αναδημοσίευση από:
http://thriskeftika.blogspot.com/2018/11/blog-post_78.html

ΠΕΘ: Απαξιωτική η αδιάλογη συμπεριφορά του Κράτους προς την ορθόδοξη Ιεροσύνη

Ἀθῆναι 12 Νοεμβρίου 2018

Ἀριθμ. Πρωτ. 160

Δελτίο Τύπου

Απαξιωτική η αδιάλογη συμπεριφορά του Κράτους προς την ορθόδοξη Ιεροσύνη

H Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων στέκεται αλληλέγγυα στους Ιερείς της Εκκλησίας μας, αντιμετωπίζοντας κριτικά τον πολιτικό κρατικισμό. Η «συμφωνία» ή «πρόθεση συμφωνίας», που μεταφέρεται μέσω του Μακαριωτάτου στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για περαιτέρω συζήτηση και απόφαση, δεν αποδεικνύεται ως προϊόν προηγηθείσας διαλογικής συμπεριφοράς.

Είναι εμφανής η υποτίμηση ενός κλάδου δημοσίων λειτουργών που στοχοθετούνται, ώστε να φαίνεται ότι η δική τους δημοσιοϋπαλληλική σχέση είναι τροχοπέδη για άλλους διορισμούς στο δημόσιο.

Η τεχνολόγηση αυτή βλάπτει την εικόνα της ορθόδοξης εκκλησιαστικής παράδοσης και ιστορίας. Βλάπτει την κοινωνική συνοχή και δείχνει μια μόνιμη εκ της πολιτικής ιδεολογίας οικοδομούμενη εχθρότητα στην αντιμετώπιση θεμάτων που αφορούν την ορθόδοξη πίστη, την ορθόδοξη παιδεία και τον ορθόδοξο πολιτισμό, λειτουργοί των οποίων είναι οι ορθόδοξοι Ιερείς.

Διακρίνεται, συνεπώς, ότι η κίνηση διαίρεσης του κλήρου από τον δημόσιο βίο συνυφαίνεται με κινήσεις του είδους αυτού που προσβλέπει στην αποδέσμευσή τους από την ουσιαστική σχέση με τον πολιτειακό παράγοντα και την μισθοδότησή του από αυτόν, για την ελευθερία του οποίου διαχρονικά αγωνίστηκε ο ορθόδοξος κλήρος.

Η Πανελλήνια Ένωσις Θεολόγων ζητά από την εκκλησιαστική ιεραρχία:

- Να διαβλέψει και να καταδικάσει τον διαρχικό λόγο και να στηρίξει την ιστορική της παρουσία στον τόπο της, δίχως να εκχωρεί δικαιώματα που προσβάλλουν και τον ορθόδοξο κλήρο και τον ορθόδοξο λαό.

Η Πανελλήνια Ένωσις Θεολόγων ζητά από την πολιτεία:

- Να συντρέξει πρωτίστως στον δημοκρατικό διάλογο, ώστε να εκτεθούν τα αιτήματα του ορθόδοξου κλήρου εκ της βάσεως αυτού.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Σαν έρθει η στιγμή της Θείας Κοινωνίας

Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Tράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Xριστός, ο Bασιλιάς των όλων. Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Xριστού. Aυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Tου την τράπεζα του Mυστικού Δείπνου, Aυτός και τώρα διακοσμεί την Tράπεζα της θείας Λειτουργίας. Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιός πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Mυστήριο, ποιός με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες. Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιό ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιάν αρετή κατόρθωσες, ποιάν αμαρτία έσβησες με την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος. Αν η συνείδησή σου σε πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο Θεού. Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Mυστήρια. Και όταν καθαριστείς απ’ όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.

Nά προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Xωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Mυστηρίων.
Πες μου, άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να κάνεις τις δουλειές σου; Και σου περνάει άραγε, την ώρα που πας να κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι είσαι πάνω στη γη; Nομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με τους χορούς των αγγέλων; Mά κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης καρδιάς…

"Η αιτία του παγκόσμιου διασυρμού μας"

"Ἡ πρώτη αἰτία τοῦ παγκόσμιου διασυρμοῦ μας καὶ τῆς κοινωνικο-οικονομικῆς κρίσης μας εἶναι ἡ ἀπονεύρωση καὶ ἴσως ἀπονέκρωση τῆς παιδείας μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη τῆς ἐθνικῆς μας ὑπόστασης. Ἀσυγχώρητα ἐπιπόλαιες ἢ καὶ καταστροφικὲς πολιτικὲς στὸν χῶρο τῆς παιδείας, ἐδῶ καὶ χρόνια, προσπάθησαν συστηματικὰ νὰ μᾶς ἀποξενώσουν ἀπὸ τὴ γλῶσσα μας, νὰ ξεθωριάσουν τὴν ἱστορία μας, νὰ γελοιοποιήσουν τὴν πίστη μας, νὰ ἀλλοιώσουν τὶς διαχρονικὲς ἀρχές μας".

Αυτό τονίζει σε εγκύκλιό του ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος.

Το κείμενο της εγκυκλίου έχει ως ακολούθως:

Σεπτέμβριος 2013 - Ἐγκύκλιος 86η

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ1η Σεπτεμβρίου κάθε ἔτους ὀνομάζεται ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου καὶ ἑορτάζεται στὴν Ἐκκλησία μας ὡς ἡ ἀρχὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Μὲ τὴν εὐκαιρία λοιπὸν αὐτήν, εὔχομαι σὲ ὅλους σας ἡ νέα ἐκκλησιαστικὴ χρονιὰ νὰ εἶναι καρποφόρα καὶ εὐλογημένη.

Οἱ μέρες ποὺ βρίσκονται μπροστά μας διαγράφονται δύσκολες. Οὔτε οἱ συνθῆκες καὶ οἱ ὅροι τῶν τελευταίων ἐτῶν δικαιολογοῦν αἰσιοδοξία οὔτε ἡ παγκόσμια κατάσταση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἐλπίζουμε σὲ ἀνώδυνη ἀναστροφὴ τοῦ κλίματος. Κρίσιμα γεγονότα στὴν Εὐρώπη, προκλητὲς ἐξεγέρσεις στὴ γεωγραφικὴ γειτονιά μας ἀλλὰ καὶ λάθος ἐπιλογὲς σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη ρυθμίζουν τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας σὲ κοινωνικό, οἰκονομικό,ἐθνικὸ ἀλλὰ καὶ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Ὁ πόλεμος ποὺ διεξάγεται παγκοσμίως καὶ στὸν ὁποῖο ὀφείλεται ἡ ὅλη ἀναταραχὴ εἶναι καὶ οἰκονομικός, εἶναι ὅμως κυρίως πνευματικός. Καὶ στὴν πατρίδα μας, τὸ ξήλωμα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς πίστης, τὸ ξέφτισμα τῶν παραδόσεων καὶ τῶν συνηθειῶν μας, ἡ ἀλλοίωση τῆς νοοτροπίας καὶ τοῦ ἤθους ἐξελίσσονται μὲ ἐπιταχυνόμενους ρυθμούς.

Ἡ μόνη ἐλπίδα μας θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὄχι βέβαια ἡ ἐκκλησία τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ τοῦ συμβιβασμοῦ, ὄχι ἡ ἐκκλησία τῶν νεκρῶν συνηθειῶν καὶ τῆς τυπολατρίας, ὄχι ἡ ἐκκλησία τῆς βίας καὶ τοῦ ἐμπαθοῦς ζηλωτισμοῦ, ὄχι ἡ ἐκκλησία τῆς ἀδράνειας καὶ τοῦ ἐφησυχασμοῦ, ὄχι ἡ ἐκκλησία ὡς ἐξάρτημα τοῦ κοσμικοῦ κράτους. Ἡ μόνη λύση εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ ἡρωισμοῦ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ συνεποῦς βίου καὶ τοῦ ἀληθοῦς ἁγιασμοῦ, ἡ Ἐκκλησία τῆς γνήσιας ἀγάπης καὶ τῆς αὐθεντικῆς προσευχῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς εὐλογημένης μας παράδοσης καὶ τοῦ καινοτόμου λόγου, ἡ Ἐκκλησία τοῦ σταυρωμένου καὶ ἀναστημένου Χριστοῦ.

Γιὰ αὐτὸ καὶ σᾶς προτρέπω ὅλους, ὅπου συναντήσετε ζωντανό λόγο, καθαρὴ μαρτυρία,τίμιο ἱερέα, ἀληθινὴ ζωή, νὰ τὰ στηρίξετε μὲ ὅλη σας τὴ δύναμη ὡς ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει. Παράλληλα ὅμως σᾶς καλῶ νὰ ἀγωνιστοῦμε μαζὶ γιὰ τὴν ἐξυγίανση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. Ὅπου δεῖτε ψέμα, συμφέρον, τεμπελιά, ἀδιαφορία, ἀνηθικότητα,ἐκμετάλλευση, πρόκληση, ἀσέβεια στὴ ζωὴ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, στιγματῆστε το μέσα σας καὶ μὴ διστάσετε διακριτικὰ νὰ τὸ μοιρασθεῖτε μαζί μας. Δὲν θὰ φερθοῦμε σκληρὰ σὲ κανένα πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε τὸν πνευματικὸ ἐκφυλισμό μας σὲ κανέναν ἀπολύτως. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε ὅλοι. Δὲν ὑπάρχουν περιθώρια ἀνοχῆς στὴν ἀσέβεια καὶ στὸ γκρέμισμα τῆς πίστης. Ἡ ἐξυγίανση καὶ τὸ ζωντάνεμά μας εἶναι μονόδρομος. Καὶ πρέπει νὰ τὸν βαδίσουμε ὅλοι μαζί.

Ἡ ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου ὅμως συνδυάζεται καὶ μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς.Εἴθισται μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμή, κάθε χρόνο ὁ Μητροπολίτης νὰ στέλνει μιὰ ἐγκύκλιο στὰ παιδιά. Ἐγὼ φέτος δὲν θὰ τὸ κάνω, γιατὶ οὔτε ἡ κραυγή μου θὰ ἀκουστεῖ οὔτε ἡ φωνή μου θὰ γίνει κατανοητὴ ἐκείνη τὴ στιγμή.

Ἀπευθύνομαι ὅμως σὲ σᾶς, ὡς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὡς ἁγνοὺς πολῖτες τῆς τσακισμένης κοινωνίας μας. Ἡ πρώτη αἰτία τοῦ παγκόσμιου διασυρμοῦ μας καὶ τῆς κοινωνικο-οικονομικῆς κρίσης μας εἶναι ἡ ἀπονεύρωση καὶ ἴσως ἀπονέκρωση τῆς παιδείας μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη τῆς ἐθνικῆς μας ὑπόστασης. Ἀσυγχώρητα ἐπιπόλαιες ἢ καὶ καταστροφικὲς πολιτικὲς στὸν χῶρο τῆς παιδείας, ἐδῶ καὶ χρόνια, προσπάθησαν συστηματικὰ νὰ μᾶς ἀποξενώσουν ἀπὸ τὴ γλῶσσα μας, νὰ ξεθωριάσουν τὴν ἱστορία μας, νὰ γελοιοποιήσουν τὴν πίστη μας, νὰ ἀλλοιώσουν τὶς διαχρονικὲς ἀρχές μας,νὰ καταργήσουν τὴν ἠθική μας, νὰ ἀμφισβητήσουν τὶς ἱστορικὲς σταθερές μας, νὰ γκρεμίσουν τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας μας. Ἡ αἰδὼς ἐξαφανίστηκε ἀπὸ τὸ στερέωμα τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας, ὁ σεβασμός, ἡ ἐπιδίωξη τῆς ἀρετῆς, ὁ στόχος τῆς ἀξιοκρατίας,ἡ ἀγάπη στὴν πατρίδα ἔχουν πλέον ἀποκτήσει ἄλλη σημασία ἀπὸ τὴν πρωταρχική τους.

Πρέπει μὲ πόνο νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια. Ἡ παιδεία μας δὲν ἐμπνέει, δὲν ἀσκεῖ ἀγωγή, δὲν καλλιεργεῖ. Τὸ σημερινὸ σχολεῖο δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὸ σχολεῖο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Ἐκεῖνο συγκρινόταν μὲ ναό, τὸ σημερινὸ μὲ ἐργαστήρι πληροφόρησης καὶ μόνον∙ ἐκεῖνο ἔδινε φτερὰ στὴν καρδιὰ καὶ ἔφτιαχνε ἐλεύθερους ἀνθρώπους· τὸ σημερινό κατασκευάζει ἐπίπεδα μυαλὰ καὶ μονοδιάστατες ἀνθρώπινες ὀντότητες·∙ ἐκεῖνο εἶχε στόχο τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ προσώπου, τὸ σημερινό τὴν ἰσοπέδωσή του στὸ ἐπίπεδο τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τοῦ ἀτομισμοῦ.

Τί νὰ τὴν κάνουμε τέτοια παιδεία, τί μᾶς προσφέρει αὐτὸ τὸ σχολεῖο, τί νὰ ἐλπίζουμε ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἐκπαιδευτικὸ μηχανισμό; Οὔτε τὴν ψυχή μας ζωντανεύει οὔτε τὸν νοῦ μας φωτίζει. Δὲν εἶναι ἱκανὸ οὔτε ἐργασιακὴ προοπτικὴ νὰ μᾶς ἐξασφαλίσει. Προβάλλει ὡς καινούργια ἰδέα τὴν διὰ βίου μάθηση, καὶ μᾶς ὁδηγεῖ νομοτελειακὰ στὴ διὰ βίου ἀνεργία. Ἐκεῖ φτάσαμε!

Kάποιοι πάλι ἔφτασαν νὰ ἐπιμένουν στὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἐνῶ ἀρκετοὶ ὑπερασπίζονται τὴ διατήρησή του. Ἡ λύση ὅμως δὲν εἶναι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο.Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται ἡ παιδεία μας εἶναι ἕνα ἀνανεωμένο μάθημα καὶ μία διδαχὴ ποὺ θὰ ξαναζωντανέψει τὴν πίστη καὶ θὰ ἐπαναφέρει τὴν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν μας.

Καιρὸς νὰ ἀπαιτήσουμε τὴν ἀναγκαία ἀλλαγή. Αὐτὴν ποὺ ἐπιβάλλει ἡ λογικὴ τῆς ἐθνικῆς ἐπιβίωσης καὶ ἀρνεῖται νὰ υἱοθετήσει δυστυχῶς τὸ σύνολο τῶν πολιτικῶν φορέων μας. Ἂς ὑψώσουμε τὴ φωνή μας. Ἂς τὸ ποῦμε ἐμεῖς στὰ παιδιά μας καὶ στοὺς δασκάλους τους. Ἂς τὸ φωνάξουμε στὰ αὐτιὰ τῶν κυβερνώντων, ἂς κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε. Ἂς ἀποφύγουμε τὸν ἐφησυχασμό, τὴ σιωπή, τὴν ἀδράνεια, τὴν ἀναβολή. Ἡ παιδεία μας πρέπει νὰ ἀναστηθεῖ.Καὶ αὐτὸ δὲν θὰ γίνει μὲ θαῦμα οὔτε ἀπὸ μόνο του. Θὰ τὸ πετύχουμε μὲ ἀγῶνα καὶ προσπάθεια.

Καλῶ καὶ ὅσους ἐκ τῶν ἐκπαιδευτικῶν μας συμμερίζονται αὐτὴ τὴ διαπίστωση σὲ μιὰ συμπόρευση ἀναγεννητική. Ἡ τιμὴ ποὺ θὰ ἀπολαύσουν εἶναι ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπὸ τὸ ὅποιο τίμημα θὰ καταβάλουν. Ἐμεῖς προσευχόμαστε γι’ αὐτοὺς καὶ εὐχόμαστε.

Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς εὐλογεῖ ὅλους, ἀδελφοί μου, καὶ νὰ μᾶς φωτίζει.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Διδασκαλίες Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Τὴν χρυσήλατον σάλπιγγα, τὸ θεόπνευστον ὄργανον, τῶν δογμάτων πέλαγος ἀνεξάντλητον, τῆς Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα, τὸν νοῦν τὸν οὐράνιον, τῆς σοφίας τὸν βυθόν, τὸν κρατῆρα τὸν πάγχρυσον, τὸν προχέοντα, ποταμοὺς διδαγμάτων μελιρρύτων, καὶ ἀρδεύοντα τὴν κτίσιν, μελῳδικῶς ἀνυμνήσωμεν.΄

*Όταν διαφθαρούν οι άρχοντες, οι σύμβουλοι, οι δικαστές, οι ιερείς, τίποτε πλέον δεν υπάρχει, που θα μπορέσει να εμποδίσει τον λαόν να καταστραφεί.

*Τα πουλιά έχουν φτερά για να αποφεύγουν τις παγίδες και οι άνθρωποι το λογικό για να αποφεύγουν τα αμαρτήματα.

*Δεν θα χρειαζότανε λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας. Δεν θα χρειαζότανε δάσκαλοι, αν επιδεικνύαμε έργα. Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς είμασταν πραγματικοί Χριστιανοί.

*Να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, για να μάθουμε να σεβόμαστε και τον Θεό. Εκείνος που είναι θρασύς στους ανθρώπους, είναι θρασύς και στον Θεό.

*Πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε. Δηλαδή ο ολιγαρκής.

*Άχρηστοι είναι οι πλούσιοι, ναι, άχρηστοι, εκτός κι αν είναι ελεήμονες και φιλάνθρωποι. Μα, δυστυχώς, λίγοι πλούσιοι, πολύ λίγοι ξεχωρίζουν για τη φιλανθρωπία τους. Οι περισσότεροι είναι βουτηγμένοι στη φιλαυτία, την ασπλαχνία, την αμαρτία. Γι' αυτό μην τους ζηλεύεις. Εσύ να σκέφτεσαι τον Πέτρο και τον Παύλο, να σκέφτεσαι τον Ιωάννη και τον Ηλία, να σκέφτεσαι τον ίδιο το Χριστό, ο οποίος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι Του. Μιμήσου τη φτώχεια Εκείνου και των αγίων Του, που ήταν στερημένοι από τα υλικά αγαθά, είχαν όμως αμύθητα πνευματικά πλούτη.

*Η Εκκλησία ιδρύθηκε από τον Θεού και στερεώθηκε με το αίμα των μαρτύρων. Και όμως πολλοί την πολεμούν και την συκοφαντούν, χωρίς να διδάσκωνται από την ιστορία, ότι όσοι την πολέμησαν χάθηκαν, ενώ αντιθέτως εκείνη έχει ανυψωθή μέχρι του ουρανού. Διότι η Εκκλησία όταν πολεμιέται, νικά· όταν σκέφτονται εναντίον της κακά, αυτή εξαγνίζεται, όταν υβρίζεται, γίνεται πλέον λαμπρά. Δέχεται επιθέσεις, όμως δεν νικιέται ποτέ, κλυδωνίζεται μεν, χωρίς όμως να καταποντίζεται, υφίσταται διάφορα κακά, δεν ναυαγεί όμως ουδέποτε. Παλεύει, χωρίς ποτέ να ηττάται.

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Μὲ βάση τὸ λόγο καὶ τὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας, τῶν αὐθεντικῶν θεολόγων τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ φωτισθεῖ στὴν συνέχεια ἡ σχέση καὶ συμπληρωματικότητα τῶν δύο πτερύγων τῆς ἁγιοπνευματικῆς μας ζωῆς, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς λατρείας.

1. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι ἁπλὰ «μάθημα», ἀλλὰ προπάντων «πάθημα». Προσφέρεται ὡς ζωή, ὡς ἔνταξη σὲ ἕνα «καινό» -ἀποκεκαλυμμένο ἐν Χριστῷ, τρόπο ζωῆς, τὴν ζωὴ ποὺ εἰσήγαγε στὴν ἱστορία ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ πιστὸς καλεῖται νὰ φθάσει-μέσῳ μιᾶς συγκεκριμένης πορείας- σὲ σημεῖο, ποὺ νὰ ἐφαρμόζει καὶ στὸν ἑαυτό του ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀπ. Παύλου: «ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2, 20)...Εἶναι «μόρφωσις» τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν πιστὸ (πρβλ. «ἵνα μορφωθῆ Χριστὸς ἐν ἡμῖν»・ Γαλ. 4, 19). Νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Χριστός -θεὸς κατὰ χάριν.
Ἡ πορεία αὐτή, ποὺ ἰσοσυναμεῖ μὲ θεραπευτικὴ διαδικασία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως (1) εἶναι ἀκριβῶς ἡ Πνευματικὴ ζωὴ ἤ ζωὴ ἐν Ἁγίῳ Πενύματι. Αὐτὸ σημαίνει μετοχὴ στὴν προσφερόμενη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἄκτιση Χάρη, ποὺ ἐγκαθιδρύεται στὸν ἀσκούμενο πιστὸ ὡς «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (οὐράνια βασιλεία) καὶ φανερώνεται ὡς πορεία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ζεῖ μέσα στὸ ἁγιοτριαδικὸ φῶς, γιὰ νὰ εἶναι κατ᾽ ἀλήθειαν ἄνθρωπος καὶ συν-άνθρωπος, ἀγαπώντας ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον του, στὰ ὅρια τῆς εὐσεβείας καὶ ἀγαπητικῆς ἀνιδιοτέλειας, κατὰ τὸν ἀποστολικὸ λόγο: «σωφρόνως, καὶ δικαίως, καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ αἰῶνι» (Τιτ. 2,12). Πνευματικός, ἔτσι, στὸν γλωσσικὸ κώδικα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ὁ διανοητικὰ καλλιεργημένος, ὁ διανοούμενος, ὁ κατὰ κόσμον σοφός, ἀλλ᾽ ὁ κατὰ Θεὸν σοφὸς (Ἰακ. 3,17), αὐτὸς ποὺ ἔχει καταξιωθεῖ σὲ ναὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὁ Πνευματοφόρος (2). Πνευματικὸς ἀληθινὰ εἶναι ὁ θεούμενος, ὁ Ἅγιος.

Ὁ Ὀρθόδοξος Ναὸς εἶναι «ἁγιογραφημένος», κατάφορτος ἀπὸ μορφὲς Ἁγίων, γιὰ νὰ ὑπάρχει μόνιμη ἡ ὑπόμνηση, ὅτι σκοπὸς κάθε πιστοῦ εἶναι νὰ ἀκολουθήσει τὴν ἴδια μὲ τοὺς Ἁγίους πορεία, καὶ ἡ Ἐκκλησια νὰ εἶναι μόνιμο «ἐργαστήριο ἁγιότητος». Ὅσο καὶ ἄν ἀκούεται
σήμερα παράταιρα, αὐτὸ σημαίνει: «χῶρος κατασκευῆς (= δημιουργία) Ἁγίων καὶ «πνευματικὸν ἰατρεῖον» (ἱ. Χρυσόστομος) -πνευματικὸ θεραπευτήριο. Οἱ ὅροι αὐτοί, ποὺ φανερώνουν τὸν πνευματοκρατικὸ ρεαλισμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἐρείδονται στὴν ἱστορικότητά της, τὴν ἐμμονή της δηλαδὴ στὸν «κόσμο» («ἐν τῷ κόσμῳ», ἀλλ᾽ ὄχι «ἐκ τοῦ κόσμου» - Ἰωάνν. 17, 14) ὑπέρ τῆς σωτηρίας, τοῦ ὁποίου ὑπάρχει στὴν ἱστορία.

Ἡ πνευματικὴ ζωή, συνεπῶς, συνιστᾶ τὴν οὐσία τῆς ἐκκλησιαστικότητας ὡς χριστιανικότητας. Γι᾽ αὐτό, ἀκριβῶς, σκοπὸς τῆς παρουσίας τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο εἶναι ἡ πρόσληψη καὶ ἔνταξη στὴν κοινωνία τοῦ Θεοῦ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας ὡς ἀνθρώπου καὶ κοινωνίας, ἡ ἐκκλησιοποίηση τοῦ κόσμου. Διότι ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς ἀκτίστου Χάριτός Του, συνιστᾶ τὸν (αἰώνιο) προορισμὸ τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ τὴ μόνη δυνατότητα πραγματώσεως ἀληθινῆς κοινωνίας ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Στὴν Ἐκκλησία, ὡς ἐν Χριστῷ κοινωνία, πραγματώνεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «οὗ γὰρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18, 20).

2. Οἱ κύριες συνιστῶσες τοῦ ἁγιο πνευματικοῦ βίου εἶναι ἡ πίστη, ἡ ἄσκηση καὶ ἡ λατρεία (3). Ἡ Θεολογία ἐκφράζει τὸ τὶ τῆς πίστεως, ὡς αὐτοφανέρωση τῆς Θείας Ἀγάπης καὶ ὡς καθημερινὴ δοξολογία καὶ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ. Ἄσκηση καὶ Λατρεία ὅμως συνιστοῦν τὸ πῶς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὡς πιστότητα στὴ θεία κλήση καὶ ὅροι τῆς πραγματώσεώς της. «Ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία εἶναι ἡ ἀποκατάστασις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν ὁδὸν πρὸς τελείωσιν καὶ τὴν ἀθανασίαν, διὰ τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύ - ματος κοινωνίας»(4). Φθάνοντας στὴν «κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ὁ ἄνθρωπος, μετέχει στὸν τρόπο ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ καὶ πραγματώνεται ὡς «πρόσωπον», ζώντας τὴν ἀνιδιοτέλεια τῆς ἁγιοτριαδικῆς προσωπικῆς κοινωνίας. Ἡ πορεία αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἔνταξη ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἐνΧρίστωσή της, γιὰ νὰ ἀληθοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν Θεὸ (Ἰωάν. 5,20), νὰ ἑνωθεῖ μαζί Του, νὰ θεωθεῖ.

Ὁ τρόπος αὐτὸς ζωῆς καὶ ὑπάρξεως μέσα στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἄσκηση, διότι αὐτὸ ζήτησε ὁ Κύριος, λέγοντας ὅτι «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11,12), ἐπιβεβαιώνεται δὲ μὲ τὴ διακήρυξη τοῦ ἀπ. Παύλου: «ὑποποιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι» (Α´ Κορ. 9, 27). Ἡ ἄσκηση εἶναι θεμελιῶδες συστατικὸ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ συνιστᾶ μόνιμη ὁδὸ μετανοίας, ποὺ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο δεκτικὸ τῆς Θείας Χάρης. Ἀφοῦ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πρόσληψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος («λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», (Ἰωάν. 20, 22) εἶναι ἀνάγκη νὰ «ἀνοίξει» ὁ ἄνθρωπος στὴν Χάρη. Μὲ τὴν ἄσκηση νεκρώνεται ἡ ἐπαναστατημένη φύση, γιὰ νὰ ξαναβρεῖ τὴν αὐθεντικότητά της. Ὁ ἁγιασμὸς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἔγινε καθολικά, «ἐφ ἅπαξ», μὲ τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πρόσληψη ἀπ᾽ Αὐτὸν τῆς φύσεώς μας. Μὲ τὴν ἄσκηση ἁγιάζεται τὸ συγκεκριμένο ἀν θρώπινο πρόσωπο καὶ προετοιμάζεται ἡ ἀνθρώπινη φύση γιὰ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸ ἄκτιστο, τὴν Χάρη.

Ἡ ἄσκηση, ὡς πάλαισμα τοῦ ὅλου ἀνθρώπου, εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ μέθοδος τῆς θεολογικῆς γνώσεως. Πρέπει ὅμως νὰ διευκρινισθεῖ, ὅτι ἡ ἀσκητικὴ προσπάθεια τοῦ πιστοῦ δὲν ἔχει ἠθικὸ χαρακτήρα, δὲν ἀποβλέπει δηλαδὴ σὲ μιὰ ἁπλὴ βελτίωση τοῦ χαρακτήρα καὶ τῶν συμπεριφορῶν, ἀλλὰ στὴν προσωπικὴ μετοχὴ στὴ γιορτὴ καὶ στὴν χαρὰ τῆς Ἐκκλησίας, στὴν «πανήγυρη τῶν πρωτοτόκων» (Ἑβρ. 12, 22). Γι᾽ αὐτὸ καὶ κατὰ τοὺς Ἁγίους μας δημιουργεῖ στὸν πιστὸ αἴσθηση χαρᾶς ἀνεκλάλητης, ἀναιρετικῆς κάθε (φαρισαϊκῆς) τεχνητῆς περίσκεψης καὶ ἐπίπλαστης κατήφειας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ μιὰ ἐπιτηδευμένη εὐσεβοφάνεια. Ἡ Χριστιανικὴ ἄσκηση εἶναι μετοχὴ ἑκούσια στὴν ὑπακοὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, γιὰ τὴ νέκρωση τοῦ ἀτομικοῦ θελήματος καὶ τὴν τελικὴ ταύτισή του μὲ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ (Φιλ. 2, 5), ἔξω ὅμως ἀπὸ κάθε νομικὴ συμβατικότητα καὶ ὠφελιμιστικὴ σκοπιμότητα, ἁπλὰ ὡς ἐπίγνωση τῆς γνησιότητας τῆς χριστιανικότητας καὶ ἀπόφαση αὐτοπαραδόσεως σ᾽ αὐτήν. Ἔτσι, ὁδηγεῖ ἡ ἄσκηση στὴ μόνιμη γεύση τῆς θεανθρώπινης πραγματικότητας, ὡς Θεοκεντρικότητας καὶ Θεοκοινωνίας.

3. Ἡ εὐσέβεια ὅμως καὶ «πνευματικότητα» τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι λειτουργική. Μολονότι ἡ ζωὴ τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἐξαντλεῖται στὰ ὅρια μιᾶς (τυπικῆς) λατρείας (5), ἡ λατρεία συνιστᾶ τὴν καρδία καὶ τὴν οὐσία τῆς ζωῆς της. Ὅπως ἔχει παρατηρήσει ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι λειτουργικὴ θρησκεία. Ἡ Ἐκκλησια εἶναι πάνω ἀπ᾽ ὅλα λατρεύουσα κοινότητα. Ἡ λατρεία ἔρχεται πρώτη, ἀκολουθεῖ ἡ (δογματική) διδασκαλία καὶ πειθαρχία (ἐκκλησιαστικὴ τάξη)» (6). Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι στὴ «λειτουργικὴ σύναξη» τῆς Ἐκκλησίας «βρίσκεται ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸ κέντρο της・ ἀπ΄ ἐδῶ ἀπορρέει ἡ καινὴ διδαχή, ἡ ἁγιαστική της χάρις καὶ ὁ τρόπος, ποὺ διοικεῖται» (7). Σύνολος ὁ ἐκκλησιαστικὸς βίος διαμορφώνεται στὰ ὅρια τῆς λατρείας. Ἡ Ἐκκλησία πραγματώνεται ὡς λατρεύουσα κοινωνία, ἀφοῦ ὅλη ἡ ζωή της, σ᾽ ὅλες τὶς λεπτομέρειές της, μεταμορφώνεται συνεχῶς σὲ λατρεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συμμετοχὴ τοῦ πιστοῦ στὴ λατρεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος φανερώνει τὸν πόθο τοῦ «σὺν Χριστῷ εἶναι» (Φιλ. 1, 23). Στὴ λατρεία νοιώθει ὁ πιστός, ὅπως τὸ βρέφος στὴ μητρικὴ ἀγκάλη, στο φυσικό του χῶρο. Γι᾽ αὐτὸ ψάλλει: «εὐφράνθην ἐπὶ τοῖς εἰρηκόσι μοι, εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα» (Ψαλμ. 121, 1). Σ᾽ ὁποιαδήποτε ἔκφραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς λατρείας πραγματοποιεῖται μιὰ διπλὴ κίνηση: τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό, γιὰ τὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ, καὶ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν ἔχει θέση, βέβαια, ἐδῶ τὸ σχολαστικὸ ἐρώτημα, ποιὸς κάνει τὴν ἀρχή, διότι ἡ Θεία Ἀγάπη εἶναι σὲ διαρκὴ κίνηση πρὸς τὸν κόσμο, «ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Α´ Ἰωάν. 4, 10). Καὶ ἐδῶ ἰσχύει ὁ χρυσοστομικὸς λόγος: «Τὸ πλέον, σχεδὸν δὲ καὶ τὸ πᾶν, τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ἡμῖν δὲ μικρὸν τι ἀφῆκεν» (8). Ἡ ἐκκλησιαστικὴ λατρεία εἶναι διάλογος μυστικὸς Πλάστου καὶ πλάσματος, Θεανθρωποκοινωνία. Ἀποβαίνει δὲ συνάντηση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου «ἀληθινή», διότι γίνεται «ἐν τῷ ἀληθινῷ» (Α´ Ἰωάν. 5, 20) καὶ «θυσία αἰνέσεως» πρὸς τὸν Θεό, προσφορὰ ὁλόκληρης τῆς ὑπάρξεως στὴν πηγὴ τῆς κατὰ τὸ λειτουργικὸ κέλευσμα: «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἔτσι, ἡ λατρεία ἀποβαίνει «καρπὸς χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ» (Ἑβρ. 13, 15).

4. Σαφὴς ὅμως εἶναι ὁ θεολογικὸς χαρακτήρας τῆς λατρείας. Ὄχι μόνο, διότι ὁ θεολογικὸς -γραφικὸς καὶ πατερικός- λόγος γίνεται λόγος τῆς λατρείας, προσφερόμενος στὸ πλήρωμα (1). Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ λατρεία συνιστᾶ διδακτήριον εὐσεβείας, ποὺ διαμορφώνει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, τὴν συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Ἀλλὰ καὶ πέρα ἀπ᾽ αὐτό, ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας καθ᾽ ἑαυτὴν συνιστᾶ ἀποκάλυψη τοῦ τριπλοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς: τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ μυστηρίου τῆς κτίσεως, ὡς καὶ τῶν μεταξύ τους σχέσεων. Συγχρόνως εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου ὡς κοινωνικοῦ ὄντος (Γεν. 2, 18) (10). Γι᾽αὐτὸ καὶ εἰσάγεται στὴ θεόσδοτη σταυρικὴ κοινωνία, ποὺ προσδιορίζεται ἀπὸ τὶς εὐχαριστιακὲς συντεταγμένες: «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» καὶ «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν». Στὴν ὀρθόδοξη λατρεία βιώνει ὁ πιστὸς τὸ μυστήριο τοῦ νέου «καιροῦ», ποὺ ἔχει εἰσβάλει στὸν κόσμο μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ νίκη του πάνω στὴ φθορά, τὴν ἁμαρτία, τὸ θάνατο. Πρόκειται γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ «καινοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς καινῆς γῆς» (Ἀποκ. 21, 1), ὅπου «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι. Ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον» (Ἀποκ. 21, 4). Στὴ λατρεία μας τάσσεται ὅλη ἡ ὕπαρξή μας ὑπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ, διότι «ἀποτιθέμεθα πᾶσαν τὴν βιοτικὴν μέριμναν, ὡς τὸν βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι» (Θεία Λειτουργία) καὶ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό, ὅπως Τὸν δοξάζουν ἀδιάκοπα στὸν οὐρανὸ οἱ ἀγγελικὲς δυνάμεις (Ἡσ. 6, 1 ἑ.).

5. Μέσα στὸ πνεῦμα αὐτὸ κατανοεῖται ἡ συμπληρωματικότητα ἀσκήσεως καὶ λειτουργικῆς ζωῆς. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ λατρεία εἶναι ἑορτάσιμη στὸ ἦθος της. Κάθε μέρα εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία πανήγυρη, ἑορτή, διότι οἱ μνῆμες τῶν Ἁγίων ἐπιβεβαιώνουν τὴ νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν κόσμο (Ἰωάν. 16, 33). Ἡ ἄσκηση ἐξ ἄλλου, ὡς πρόγευση τῆς χαρᾶς αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, προοδοποιεῖ τὴν εἴσοδο τῶν πιστῶν στὴν ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὴν πνευματικὴ πανήγυρή της. Εἶναι ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν μετοχὴ τοῦ ὅλου ἀνθρώπου στὴν «καινὴν κτίσιν» (Β´ Κορ. 5, 17), ποὺ ἀποκαλύπτεται στὴν λατρεία. Εἶναι ἡ ὁδὸς ἐπιστροφῆς στὸ «κατὰ φύσιν», βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν πορεία τῆς λατρείας. Ὅπως σημειώνει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, «τὸ ζητούμενον ἐνταῦθα (στὴ λατρεία) ψυχὴ νήφουσα, διεγηγερμένη διάνοια, καρδία κατανενυγμένη, λογισμὸς ἐρρωμένος, συνειδὸς κεκαθαρμένον. ἐὰν ταῦτα ἔχων εἰσέλθης εἰς τὸν ἅγιον τοῦ Θεοῦ χορόν, παρ᾽ αὐτὸν δυνήσῃ στῆναι τὸν Δαυίδ». Ἡ ἄσκηση, μὲ τὴν «ἀδιάλειπτη προσευχή», τὴν ταπείνωση, τὴν ἀπάθεια, τὴ νηστεία, καὶ τὴν συνεχῆ μετοχὴ στὴ λατρευτικὴ πράξη, ἐπιδιώκει νὰ μεταβάλει τὴ ζωὴ σὲ «θυσίαν ζῶσαν ἁγίαν τῷ Θεῷ εὐάρεστον» (Ρωμ. 12, 1). Γιὰ νὰ βρεῖ, τελικά, ἡ ζωὴ τὴν πρωταρχική της ὡραιότητα καὶ γνησιότητα καὶ τὸ ἀληθινὸ νόημά της. Ἡ ἄσκηση τῶν μοναχῶν, κυρίως, βρίσκει στὴ λατρεία μιὰ ὄαση πνευματική, ποὺ ἀναπαύει τὴν σκληρὴ ἀσκητικὴ πράξη. Ἐξ ἄλλου, αὐτὸ ποὺ γίνεται χαρισματικὰ ὁ πιστὸς μὲ τὴν ἄσκησή του, μέσα ἀπὸ τὴ λατρεία, καὶ μάλιστα τὴ Θεία Εὐχαριστία, ἐκκλησιοποιεῖται- ἐντάσσεται στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, καὶ τὸ «ἀτομικό» γεγονὸς γίνεται κοινωνικό, δηλαδὴ ἐκκλησιαστικό. Διότι τότε μόνο ἀποκτᾶ σημασία, ἀλλὰ καὶ ἁγιάζεται, ὅταν ἡ ἀτομικότητα ἐκκλησιοποιεῖται. Ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο δὲν ὑπάρχει σωτηρία, ἀλλὰ καὶ ἡ τελειότερη ἀρετὴ μένει «ράκος ἀποκαθημένης» (Ἡσ. 64, 6).

Ἡ λατρεία ἐν-Χριστώνει ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ. Ἡ ἄσκηση παρέχει τὴ δυνατότητα γιὰ τὴν πραγμάτωση αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ, ἐφ᾽ ὅσον ὁ ἀκάθαρτος ἀπὸ τὰ πάθη ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ δοξάσει ἀληθινὰ τὸ Θεό. Ἄς θυμηθοῦμε τὸν πασχάλιο ὕμνο: «Καὶ ἡμᾶς τοὺς εὐσεβεῖς καταξίωσον, ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ Σὲ δοξάζειν» Ἡ «καθαρὴ καρδία» εἶναι τὸ σκοπούμενο στὴ χριστιανικὴ ἄσκηση (πρβλ. Ψαλ. 50, 12: «καρδίαν καθαρὰν κτῖσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός...»). Μόνο «ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ» μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ δεῖ τὸν Θεὸ (Ματθ. 5, 8), νὰ φθάσει δηλαδὴ στὸν σκοπὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑπάρξεώς του. Αὐτό, ἀκριβῶς ἐκφράζει καὶ ὁ λόγος τοῦ ἱ. Δαμασκηνοῦ στὸν πασχάλιο κανόνα: «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις, καὶ ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς ἀναστάσεως Χριστὸν ἐξαστράπτοντα...»(11). Ἡ λατρεία ὁδηγεῖ στὸν ἁγιασμὸ καὶ στὴ θέωση, ὅταν ὅμως ὑπάρχει ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας καὶ τῶν αἰσθήσεων (= ἐμπροϋπόθετον τῆς λατρείας) (12), ποὺ εἶναι καρπός, βέβαια, τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἴδια Πηγὴ ἁγιασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ στὴν ἄσκηση καὶ στὴ λατρεία, τὴν Ἁγιοτριαδικὴ Χάρη. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικὸς Θεός, ποὺ ἔδωσε τὴ λατρεία ὡς δυνατότητα ἁγιασμοῦ, ὅρισε καὶ τὴν ἄσκηση ὡς συνεχὲς ἄνοιγμα τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁγιάζουσα Χάρη. Ἄν ἡ λατρεία, συνεπῶς, εἶναι ἡ εἴσοδος στὴν οὐράνια βασιλεία, ἡ ἄσκηση εἶναι ἡ ὁδὸς πρὸς τὴ βασιλεία. Ἡ λατρεία καθορίζει καὶ ἀποκαλύπτει τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς μας• ἡ ἄσκηση βοηθεῖ στὴν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ. Μὲ τὴν ἄσκηση, ἐξ ἄλλου, ὡς μόνιμο τρόπο ζωῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ, μεταβάλλεται ὁλόκληρη ἡ ζωὴ σὲ λατρεία τοῦ Θεοῦ «ἐν ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 4, 22). Διότι ὁ ἀσκούμενος χριστιανὸς μεταβάλλεται ὁλόκληρος σὲ «ναὸ τοῦ Θεοῦ», στὸν ὁποῖο ἱερουργεῖται τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας. Ἀλλά, ὅπως οἱ προσευχόμενοι καρδιακὰ στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου (Α´ Κορινθ. κεφ. 14, μολονότι εἶχαν τὴν «ἀδιάλειπτη προσευχή Α´ Θεσσ. 5, 18) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καρδία, μετεῖχαν καὶ τῆς συνάξεως ὅλου τοῦ σώματος, ἔτσι καὶ ὁ τελειούμενος στὴν ἄσκηση μετέχει στὴ σύναξη καὶ λατρεία τοῦ σώματος, ἐκκλησιοποιώντας τὰ χαρίσματά του. Χωρὶς τὴν κοινωνία, ἄλλωστε, μὲ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, καθίσταται ἀδύνατη καὶ ἡ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό (13). Σημασία ἔχει, ἔτσι, τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἄσκηση δὲν λειτουργεῖ μόνο ὡς παράγων προετοιμασίας τοῦ πιστοῦ γιὰ τὴ συμμετοχή του στὴ λατρεία, ἀλλὰ καὶ συντελεῖ στὴ διακράτηση ἀπὸ τὸν πιστὸ τῆς Χάρης, ποὺ ἀποκομίζει, βγαίνοντας ἀπὸ τὸ ναό, καὶ στὴ συνέχεια τῆς σχέσης του μὲ τὸ Θεό. Αὐτὸ ἀναπτύσσει καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας σὲ εἰδικὸ κεφάλαιο μὲ τὸν τίτλο: «ὁποῖος γίνεται ὁ μεμυημένος τὴν ἀπὸ τῶν μυστηρίων χάριν φυλάξας τῇ παρ᾽ αὐτοῦ σπουδῇ» (14). Ἡ ἄσκηση συντελεῖ, τελικά, στὴν προέκταση καὶ ἐπέκταση τῆς λατρείας σ᾽ ὅλη τὴ ζωή, ποὺ διαμορφώνεται, ἔτσι, σὲ ἀδιάλειπτη λατρεία, «λειτουργία μετὰ τὴ λειτουργία».

Σημειώσεις:
1. Βλ. τὴν σπουδαία τετραλογία (4 τόμοι) τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία» (Ἔδεσσα 1986 κ.ἑ.).

2. Πρβλ. Α/ Κορ. 2, 11-16 (κυρίως: 15!).

3. Βλ. π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, Ἡ θεολογικὴ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Λατρείας, Ἀθήνα 1995, σ. 184 ἑ.ἑ.

4. π. Ἰ. Σ. Ρωμανίδου, Τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα, Ἀθήνα 19892 , σ. 150.

5. Δ. Σ. Μπαλάνου, Εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία μόνον κοινωνία λατρείας; Ἐν Ἀθήναις 1904.

6. «Ὀρθόδοξος λατρεία» στὸν τόμο: Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας (μετάφρ. Στ. Παπαλεξανδρόπουλος, Θεσσαλονίκη (1973), σ. 141-173 (ἐδῶ: σ. 159).

7. π. Βασιλείου Γοντικάκη, Εἰσοδικόν. Στοιχεῖα λειτουργικῆς βιώσεως τοῦ μυστηρίου τῆς ἑνότητος μέσα στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἅγιον Ὄρος 1974, σ. 15.

8. Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Ψαλ. 115, 2. P G 55, 322.

9. Βλ. π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, Ἡ θεολογικὴ μαρτυρία..., ὅπ. π., σ. 128 ἑ. ἑ. (=λειτουργικὸς λόγος).

10. Βλ. π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, Leden in Leide Christi, Aten 1990, σ. 157.

11. Ὠδὴ α/, Τρ. 2.

12. Γιὰ τὸ θέμα βλ. π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, ὅπ. π., σ. 274 ἐ.

13. Πρβλ. Α/ Ἰωάν. 4, 20 ἑ.

14. «Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς» Λόγος Ζ/ PG 150, 625 ἑ.ἑ.