Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο,εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους
μας στο κοινό ποτήριο,ακροβατούμε την θωριά μας,ανάμεσα στην πτώση και
την έγερση,τελούμε πνευματικά ανάπηροι στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ
μας,αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής
μας,ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής,ο Χριστός δεν είναι
αφηρημένη έννοια,είναι η
Οδός και η
Αλήθεια,η Αγάπη κι η Ζωή,το προσδωκόμενο όνειρο της αναστάσιμης
ελπίδας,έχουμε Εκκλησία,να κλάψουμε τους δρόμους που δεν
διαβήκαμε,κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας,μια
Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της,την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής
αμεριμνησίας μας,κι αγγέλλους τόσους,όσα είναι αυτά που χάσαμε,όσα είναι
αυτά που ελπίζουμε,όσα είναι αυτά,που ίσως έρθουνε μια μέρα,μπουσουλάμε
γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας,έρπουμε
γλοιωδώς στην λάσπη,που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη
κοινωνία,επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον
ειδωλολάτρη εαυτό μας,το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον
προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη,η αγάπη μας είναι η
σταυρική θυσία του εγώ μας στην δηθενικότητα των άλλων,ο σταυρός μας
είναι τα ζυγιστικά του Πατρός,που σβήνουν με γομολάστιχα τις
μεγαλεπίβολες,θηριώδεις αμαρτίες μας και η ελπίδα μας φοράει τα καλά της
μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας.
Γεώργιος Αγιοκυπριανίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου