πράττω αὐτό πού μισῶ καί χαίρομαι μέ τίς παρανομίες μου.

Σέ ἄλλο μέ σπρώχνει πού ἀγαπῶ ἡ σάρκα,

σέ ἄλλο ἡ ἐντολή σέ ἄλλο ὁ Θεός, ὁ φθόνος σέ ἄλλο,

σέ τοῦτο ὁ χρόνος σ’ ἐκεῖνο ἡ ἱκανότητα˙

πράττω αὐτό πού μισῶ καί χαίρομαι

μέ τίς παρανομίες μου.

Καί γελῶ μέ τό φοβερό θάνατο πού κλείνεται μέσα στά σπλάχνα μου,

 καγχάζοντας, κακοχαρά, γιατί κι ὁ ὄλεθρος εἶναι τερπνός.

 Τώρα σέρνεται χαμηλά, τώρα μετεωρίζεται˙ τήν ὕβρη περιφρονεῖ

 σήμερα, καί ὑβριστής γίνεται αὔριο, διαφορετικός σέ διαφορετικούς

 καιρούς σάν κανένα χταπόδι πού παίρνει τό χρῶμα τῆς πέτρας

χύνοντας θερμά δάκρυα, ἀλλά μαζί τους δέ χύθηκε ἡ ἁμαρτία˙

ἄλλα ἄφησα νά χυθοῦν

κι ἄλλα ἀμέσως συναθροίζω μέσα μου

 γιά νέες ἁμαρτίες κι ἔχω ἀπορρίψει

τά φάρμακα τῆς θεραπείας.

***

Ἄλλο τί σάρξ μέν ἀνωξεν ἐμοί φίλον, ἄλλο δ’ ἐφετμή,

ἄλλο θεός, φθόνος ἄλλο, χρόνος τό μέν, ἄλλο τί δ’ αἰών.

Ἐρδω δ’, ὁ στυγέω, καί ἀμφιγέγηθα κακοίσι.

Καί γελόω μόρον αἰνόν ἐνί σπλάγχνοισιν ἐμοίσι,

Σαρδάνιον, κακοχαρτον, ἐπεῖ καί τερπνός ὄλεθρος.

Νῦν χθαμαλός, νῦν αὖτε μετήορος, ὕβριν ἀτίζων

σήμερον, ὑβριστής δ’ ἄρ’ ἔς αὔριον ἄλλος ἐν ἄλλοις

καιροῖς, πουλυπόδης τίς ἐειδόμενος χρόα πέτραις,

δάκρυα θερμά χέων, ἡ δ’ οὐ συνέρευσεν ἁμαρτᾶς.

Καί τά μέν ἐξεκένωσα, τά δ’ ἔνδοθεν αὔθις ἀγείρω

ἄλλαις ἀμπλακίησιν, ἄκους δέ τέ φάρμακα ρίψα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ    [Θ']